Voorlichting aan Marokkanen over de grondwet

Marokko heeft in Nederland een ambassade en consulaten in Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Bosch. In Den Bosch is dit jaar een nieuwe consul aangesteld en ter gelegenheid daarvan heeft de man Marokkanen in de regio uitgenodigd voor een bijeenkomst voor een toespraak. Zijn boodschap was onder andere dat de waakzaamheid tegen de "separatisten" van het Polisario moet worden verscherpt. Maar die raad kan problemen opleveren. In Duitsland is een Marokkaan opgepakt wegens spionage omdat hij sympathisanten van het Polisario bespiedde.

Behalve al die consulaten met hun personeel ontvangt Nederland ook regelmatig hoge Marokkaanse gasten. Binnenkort komt de minister van communicatie op bezoek volgens een aankondiging op Facebook. Stichting Hiwaar organiseert samen met "Jongerencentrum" Argan een conferentie over de uitvoering van de Marokkaanse grondwet. In de nieuwe Marokkaanse grondwet worden de Marokkanen die in buitenlandse kolonies leven uitdrukkelijk genoemd als onderdanen met dezelfde rechten en plichten als bewoners in het koninkrijk Marokko.

De grondwet is door Franse deskundigen opgesteld en na een snelle publiciteitscampagne aangenomen via een referendum. Dat referendum vond plaats binnen de grenzen van het koninkrijk waarvan de koning denkt dat het bestaat: het denkbeeldige Marokko dat grenst aan Mauritanië. Maar in Saharaanse plaatsjes als Tifariti, Bir Lehlu en Mehaires heeft men geen stembus voor een referendum gezien. Toch wachten ze daar al sinds 1991 op een referendum: over de definitieve terugtrekking van Marokkaanse troepen.

De Marokkaanse grondwet is in strijd met het internationale recht, het is een wet waarin de claim op de Westelijke Sahara zit ingebakken. De Nederlandse grondwet is daarentegen in het internationale recht vastgebakken. En de Marokkaanse Nederlander heeft daarmee wel degelijk een zeer formeel loyaliteitsprobleem. Maar in Nederland kon door Marokkanen wel worden gestemd over de Marokkaanse grondwet op de consulaten.

In mei van dit jaar was er ook al een conferentie maar nu is alweer voorlichting nodig over o.a. de volgende thema’s: burgerschap, politieke participatie en regionalisme in Marokko, de bevoegdheden van de raad voor Marokkanen in het buitenland, religie en taal. Het deelnemersveld ziet er zo uit:

• De heer Abdellah Boussouf, Secretaris generaal van CCME
• Mustapha el Khalfi, Minister van communicatie,
• De heer Mohamed Hrazni, lid van de raadscommissie van de grondwetshervorming
• De heer Abderrahman El Aissati, universitaire docent in Tilburg
• De heer Abdelhakim Benchamas, parlementariër.
• Mevrouw Zakia El Ghali, parlementariër
• Mohamed Aujar, ex-minister van mensenrechten

De conferentie vindt plaats op zaterdag 22 december 2012 van 12:00uur t/m 17:00 uur, in hotel Van der Valk in Haarlem. Aanmelden is verplicht en is niet meer mogelijk.

Aanvulling: zojuist komt het volgende bericht binnen van Moussa Aynan op Twitter:

@moussaaynan
@vankaas @worldcitizen77 @HasnaAnkal @ProtestMarokko Hoor net dat de hele conferentie niet doorgaat. Dus bespaar je de moeite.

en:
@moussaaynan
@jamalzyat @vankaas @worldcitizen77 @HasnaAnkal Het schijnt dat er veel afmeldingen van de Marokkaanse parlementsleden waren.

De koning en zijn profeet

Mensen die campagne voeren voor onafhankelijkheid in West-Sahara kunnen rekenen op botte repressie van Marokkaanse troepen en op staalharde leugens.

Er is weer een proces geweest in Rabat; nu tegen Mohamed Dihani. Hij wordt onder andere beschuldigd van een poging om een terreurcel op te richten in Italie om daarmee een aanslag te plegen op treinen en zelfs op de Paus. De geloofwaardigheid van de Marokkaanse beschuldigingen is niet groot. Het geloof in de Marokkaanse strijd tegen het internationale terrorisme is aan erosie onderhevig want de Marokkaanse beschuldigingen zijn vaak opzichtige leugens. Zo werd, na de ontvoering van de drie hulpverleners een jaar geleden, het Polisario beschuldigd van de kidnap die was gepleegd door de MUJAO. Dat was een absurde beschuldiging. Het Polisario was in die tijd bezig met de voorbereidingen van zijn dertiende congres met veel internationale gasten. De ontvoering was een enorme tegenslag.

Bij het twaalfde congres in 2007 was er ook tegenslag in de vorm van een moorddadige dubbele bomaanslag in Algiers op de Algerijnse Hoge raad en op de UNHCR. Het waren zelfmoord-aanslagen die werden opgeëist door Al Qaida in de Maghreb of AQIM. Waarom die doelen op dat moment? Saharawi's hadden daar hun eigen gevoelens over maar onthielden zich van openlijke beschuldigingen.

In de propaganda-oorlog is Marokko altijd succesvol geweest. Het gebruikt zijn uitgebreide netwerk van ambassades en consulaten en de mensen uit de Marokkaanse gemeenschap en vooral die werkzaam zijn bij de media. Daarnaast zijn er sympathisanten, al dan niet betaald, zoals Jennifer Rubin, Peter Pham en Yonah Alexander die de Marokkaanse laster rondtoeteren. De boodschap is na jaren nog steeds: het Polisario is een terroristengroep verbonden aan Al Qaida en drugsmokkelaars. De laster van deze Amerikanen wordt overgenomen door de Marokkaanse media die zo de indruk wekken dat zij het niet zelf hebben verzonnen. En zo zingen de geruchten in het rond.

Behalve geruchten in de media zijn er de beschuldigingen van Marokkaanse politici en dat zijn harde politieke feiten. De geestelijk leider Mohamed VI beschuldigd stelselmatig het Front Polisario en Algerije van gruwelijkheden in zijn jaarlijkse toespraak ter gelegenheid van de herdenking van de Groene Mars, de jihad ter verjaging van de Spanjaarden uit de Marokkaanse Sahara. Dit jaar kwam hij weer in zijn toespraak met deze routineuze beschuldiging:
"Marokko roept de internationale gemeenschap op om zich in te spannen om een eind te maken aan het lijden van onze burgers in Tindouf, op Algerijnse bodem, waar enkele van de meest afschuwelijke vormen van repressie, onderdrukking, wanhoop en ontbering de overhand hebben, in een grove schending van de meest elementaire rechten van de mens."
Deze koninklijke nonsens is een belediging voor de Verenigde Naties, en met name voor de UNHCR, en alle anderen die zich om de vluchtelingen bekommeren. De term "onze burgers in Tindouf op Algerijnse bodem" is een bedreigende kwalificatie van de vluchtelingen die zijn ontkomen aan de terreur van het cherifijnse koningshuis. De beledigende formulering van het koninklijke standpunt aan het adres van Algerije is routineus. Maar deze keer bleef een reactie niet uit. "Grote woede in Algiers", kopte El Watan.

Na de kidnap van de drie hulpverleners heeft het Polisario de Marokkaanse geheime dienst beschuldigd van betrokkenheid bij de terreurgroep MUJAO die zijn basis heeft gevonden in het noorden van Mali. Het zijn beschuldigingen van Polisario officials, niet van journalisten of commentatoren, en hoewel de bewijsvoering te wensen overlaat zijn het daarmee wel harde politieke feiten die een rol spelen bij de ontwikkelingen in Mali waar inmiddels een militair ingrijpen wordt voorbereid.
Geruchten en vermoedens waren het excuus van de Spaanse regering om alle hulpverleners uit de vluchtelingenkampen terug te roepen. Daarmee maakte de Spaanse regering een knieval voor Mohamed VI.

Nu heeft zich een volgende affaire aangediend in de propaganda oorlog: de aanslag op de president van Mauritanië Mohamed Ould Abdel Aziz. Het is volkomen onduidelijk wie daar achter zit en zelfs of het wel een aanslag genoemd kan worden. Zeker is dat de man is beschoten en hersteld in een ziekenhuis te Parijs. Na het bekend worden van het nieuws stuurde zijn Saharaanse collega en bijna naamgenoot Mohamed Abdelaziz hem een telegram met de allerbeste wensen. Het verhaal gaat nu dat de gezant die een brief met de beste wensen van Mohamed VI kwam aanbieden de deur is gewezen door de Mauritaniër, wegens een vermoeden dat Marokko achter de aanslag zou zitten. Het is een boterzachte beschuldiging en weinig meer dan een gerucht in de media. Toch is het terecht dat naar Mohamed VI wordt gekeken: de geestelijk leider voert immers een beleid dat is gebaseerd op laster.

Keerpunt

Een jaar geleden werden drie hulpverleners ontvoerd uit een Saharaans vluchtelingenkamp door leden van de MUJAO. Toen zij na tien maanden in juli dit jaar werden vrijgelaten kreeg de Spaanse regering het op de zenuwen. Alle Spaanse hulpverleners in de Saharaanse vluchtelingenkampen moesten opeens snel vertrekken! Omdat het daar veel te gevaarlijk zou zijn. Dat leverde een storm van kritiek op want als het er gevaarlijk is voor goed getrainde en gezonde hulpverleners hoe gevaarlijk moet het dan wel niet zijn voor Saharaanse kinderen, zieken en ouderen, en waar moesten die dan naartoe? Een rebellie van hulpverleners was het gevolg. Ze bleven de kampen bezoeken waar het Polisario uiteraard de bewaking zwaar heeft verscherpt. Dit jaar is net als een jaar geleden, toen de gijzeling plaatsvond, het kunstenfestival ArTifariti gehouden.  Het mooiste culturele festival van de wereld, hoewel Saharupo ook heel mooi is. De foto hierboven is van  Asociación Onubense Pro Niños Saharauis (Moguer).

De Spaanse politiek ten opzichte van de Westelijke Sahara is eigenzinnig en niet bepaald Europees. De zogeheten European Council on Foreign Relations of ECFR is een denktank en denktanken produceren rapporten zoals "A Power Audit of EU-North Africa Relations". Wat West-Sahara betreft staat daarin iets opvallends: It is now time for Brussels to explore with Paris and Madrid, and perhaps with Washington too, how an EU effort at mediation could be launched with those capitals’ support.

Nu is de Europese houding inderdaad aan verandering onderhevig. Denemarken eist actie voor de mensenrechten in Westelijke Sahara. Een delegatie van het Front Polisario is te gast geweest op een congres van de Franse Socialistische partij. President Abdelaziz van de Saharaanse republiek is op bezoek geweest in Ierland. Marokko heeft uit protest zijn ambassadeur teruggeroepen van het groene eiland. In Zweden heeft de verenigde oppositie in de buitenland commissie aan het parlement voorgesteld om de onafhankelijke Saharaanse republiek te erkennen.
Daar staat tegenover dat de onderhandelingen tussen de EU en Marokko over het vissen in Saharaans water weer zijn begonnen, vooral onder Spaanse druk.
In Brussel hebben Marokkaanse nationalisten na een oproep daartoe van de Marokkaanse ambassade een demonstratie gehouden voor de "Marokkaniteit" van de Westelijke Sahara. 

Het is inmiddels twee jaar na de ontruiming van het protestkamp Gdeim Izik. Europese activisten zijn opgepakt en de Westelijke Sahara uitgezet. Europese parlementariers hebben mevrouw Ashton gevraagd deze actie te veroordelen. Maar die houdt zich op de vlakte. 

Dat doet Christopher Ross in ieder geval niet. De Amerikaanse VN gezant heeft El Ayun bezocht en daar kennis gemaakt met Aminatu Haidar, de voorzitter van de Saharaanse mensenrechten organisatie CODESA. Toen hij was vertrokken werd zij meteen weer belaagd door Marokkanen. Ross bezocht ook de vluchtelingenkampen in Tindouf. En hij bezocht Tifariti in het bevrijde gebied. Dat had hij al eerder gedaan. Maar het bezoek van de VN-gezant aan het bezette gebied ziet Mhamed Khaddad, de Saharaanse vertegenwoordiger bij de MINURSO, als een keerpunt in de kwestie Westelijke Sahara.

Franse verandering

Frankrijk wordt gezien als de kwade genius achter het Marokkaanse wangedrag in de Westelijke Sahara. Het zijn de Fransen die in de Veiligheidsraad weigeren om de mensenrechten in de Westelijke Sahara door de VN missie in het gebied te laten bewaken. De Fransen hebben altijd militaire en diplomatieke steun aan Marokko geboden in de strijd tegen het Front Polisario. Mauritanië werd ook door de Fransen geholpen tegen het Polisario waarbij zelfs een directe confrontatie ontstond toen het Polisario Franse technici gevangen nam en in L’opération Lamantin de Franse luchtmacht Polisario troepen bombardeerde.  

Het Franse persburo AFP had vorig jaar nog een kaartje op haar website waarop de Westelijke Sahara als onderdeel van Marokko was afgebeeld.  Tegenwoordig staat er een stippellijntje. AFP verspreid veel nieuws met  geruchten en suggesties die het Polisario in verband brengen met Islamitische terroristen. Zelfs toen hulpverleners uit een Polisariokamp werden ontvoerd, nu een jaar geleden, wist het AFP insinuaties te produceren die het Polisario van de ontvoering beschuldigden waardoor elk onderscheid tussen het Marokkaans persburo MAP en het Franse AFP verdwenen leek. Niemand die vreemd opkeek toen 21 oktober een AFP-bericht verscheen in de Malinese media, met de mededeling dat Saharanen uit de vluchtelingenkampen zich bij de jihadisten in het noorden van Mali zouden hebben aangesloten, want zulke Frans/Marokkaanse propaganda is er al jaren. Maar er werd wel verbaasd gereageerd toen het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken tijdens een persconferentie dat gerucht ontzenuwde.

Een hele opmerkelijke stap werd gezet door President Hollande die de massamoord op 17 oktober 1961 op tientallen of zelfs honderden Algerijnen in Parijs heeft  erkend. Het is, na zo lange tijd, voor het eerst. De verhouding van Frankrijk met Algerije is kennelijk aan het veranderen en daarom kan de verhouding met Marokko niet hetzelfde blijven. Frankrijk zal in een andere positie tegenover het Polisario komen staan.

Het Nobel comité en het vierde UN comité

Het is vrijwel altijd een verrassing wie of wat het Nobel comité een prijs wil geven. Dit jaar is de vredesprijs voor de Europese Unie en het is moeilijk voor te stellen dat er iemand is die dat ook maar een moment heeft verwacht. En toch is het niet onlogisch want de EU heeft een zeer oorlogszuchtig continent rustig gehouden en dat was ook de bedoeling van het Europese project.

 Ondertussen zijn er politici die de EU voor andere zaken willen gebruiken zoals daar is ene Mark Rutte, de leider van de VVD, een politieke partij die fungeert als moederschip van Nederlands extreem-rechts. Rutte is ook minister-president van een kabinet dat door extreem-rechts mogelijk werd gemaakt. Rutte vind dat Europese vredesideaal maar oudemannenpraat. Rutte voert liever met vrienden als Sarkozy, Berlusconi en Cameron een makkelijk Europees oorlogje tegen Libië. Maar Rutte reageert niet zoals Wilders op het toekennen van de vredesprijs.

De vrede binnen Europa is door de EU geborgd maar de vrede met het buitenland van Europa is een heel andere zaak. De EU is niet alleen opgericht door eenvoudige Europese landen maar door koloniale wereldrijken.
Nederland is zijn overzees gebied vrijwel kwijt maar heeft soms toch nog wat spanning met het min of meer aangrenzende Venezuela. Frankrijk heeft nog steeds Frans-Guyana zodat Suriname toch aan de EU grenst maar alles lijkt daar rustig.
 Aan de Spaans-Europese grens met Marokko ligt dat anders. Marokko heeft een politiek verdeeld landschap. Van oudsher wordt men daar verenigd door gezamelijke strijd tegen buitenstaanders. Als de politieke macht in Marokko eenheid en afleiding zoekt wordt er opgeroepen tot een jihad tegen het christelijke Ceuta en/of Melilla, twee kleine Spaanse enclaves in Noord-Afrika. Dat gaat al eeuwen zo maar inmiddels is Spanje toegetreden tot Europa. Het streven om de enclaves te "bevrijden" van het Europese juk maakt een hoogst merkwaardige indruk omdat in Europa toch vooral de indruk bestaat dat het Marokkaanse volk en masse het Europese juk opzoekt.

 Minder folkloristisch is de Spaanse koloniale erfenis in de Westelijke Sahara. Dat gebied is nog steeds niet fatsoenlijk overgedragen aan de rechthebbenden. En daarom staat die kwestie nog steeds op de agenda van het vierde comité van de Verenigde Naties. Een verbeterpunt voor het Europese vredesbeleid dat ook wordt aangedragen door de Western Sahara Resource Watch die de Verenigde Naties heeft opgeroepen om de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen in de Westelijke Sahara te laten onderzoeken door het Internationaal Gerechtshof.

De WSRW is overigens ook niet positief over de Nobelprijs voor de EU omdat de EU ten aanzien van de Westelijke Sahara het internationale recht schendt. Wellicht zien we de Nobelprijswinnende EU dus nog eens in het Haagse strafbankje!

Nationale Tent Dag in Sahara

 Vandaag 10 oktober is Nationale Tentdag, de nieuwe nationale feestdag uitgeroepen door La République Arabe Sahraouie Démocratique.
Het is onder andere gevierd in Marrakech met een wake door Saharaanse studenten. 

In feite is het niet direct een feestdag maar een dag om te herinneren aan het tentenkamp Gdeim Izik. Op 10 oktober 2010 werden de eerste tenten neergezet in de streek die Gdeim Izik heet, buiten de door Marokko bezette hoofdstad El Ayun van West-Sahara. Ook buiten andere steden, Smara, Boujdour, Dahkla werden tentenkampen opgezet door Saharanen als protest tegen de marginalisering en achterstelling door de bezetting. Terwijl de kleinere kampen door Marokkaanse tegenwerking werden opgedoekt groeide het kamp bij de hoofdstad tot een enorme omvang. En toen besloot de Marokkaanse bezetter het kamp met geweld te ontruimen. Dat werd een enorme puinhoop met vele gewonden en doden. Het haalde zelfs het NOS journaal.

Bij het protestkamp waren ook veel buitenlanders betrokken, vooral Spanjaarden. Het Europees Parlement nam een motie aan waarin het Marokkaanse geweld werd veroordeeld. In reactie daarop organiseerde het Marokkaanse bewind een massale demonstratie tegen de bemoeienis van Spanje en de EU. Nooit eerder waren de verschillen tussen Marokko en de Europese Unie zo duidelijk.

Het initiatief tot het oprichten van het tentenkamp was inderdaad een historische gebeurtenis die het waard is om te herdenken. Volgens Noam Chomsky gaf Gdeim Izik de aanzet tot de Arabische Lente, terwijl de vorm van het tentenkamp-protest sterk doet denken aan de Occupy beweging die nog weer later zou ontstaan.

De Saharanen die in 2010 zijn gearresteerd bij de ontruiming zitten nog steeds in voorarrest hoewel voor de Marokkaanse wet de termijn van voorarrest al ruimschoots is overschreden. Nu zou de zitting op 24 oktober worden gehouden maar de datum is al vele malen verschoven en uitgesteld en dat kan weer gebeuren. Vooral als er veel buitenlandse waarnemers dreigen te komen. Maar belangstelling is er zeker want de verdachten moeten verschijnen voor een militair tribunaal van de bezetter en die kan zelfs de doodstraf opleggen.
Teken daarom de petitie voor de vrijlating van de Gdeim Izik gevangenen.

Een Spaanstalige documentaire over Gdeim Izik is hier te zien.

dromen bij een strategische dialoog

Sjaak Rijke is inwoner van Woerden. Hij bezocht Timboektoe en is daar ontvoerd. In juli was hij te zien en te horen op een Youtube filmpje. Dat was aanleiding voor enige aandacht maar Nederlandse media informeren het publiek verder amper over de ontwikkelingen in de Sahara. Dat is onterecht want er gebeurt veel en de ontwikkelingen zijn belangrijk.

De ontvoering van Sjaak Rijke is opgeëist door Al Qaida in de Maghreb of AQIM. Deze terreurorganisatie is de opvolger van de terreurgroepen die tegen de Algerijnse regering vochten  vooral in het bergachtige Kabylië. Het officiële voorlichtingsbureau van de groep heet Al Andalus en die naam staat ook in het AQIM logo. Al Andalus is Arabisch voor Andalusië, en dat is een regio in Zuid-Spanje die lang geleden Islamitisch was onder Sultans uit Marokko. Er zijn mensen die terugverlangen naar die tijden.

Waarom is Sjaak Rijke ontvoerd? Zeker is dat men geld wil zien, heel veel geld. Toch is het niet alleen een criminele ontvoering maar heeft de zaak ook groot politiek belang. Het gaat om de macht in de Sahara en de controle van de grondstoffen. Frankrijk heeft de uranium nodig. Zonder de brandstof uit Niger staan de Franse kerncentrales stil. Sjaak Rijke is niet de enige of belangrijkste gegijzelde, dat zijn de Franse technici van AREVA.

Het waren de Fransen die de grenzen hebben getrokken in de Sahara waardoor het Toeareg gebied is verdeeld over Mali, Niger, Algerije en Libië en dat deden zij zonder inspraak van de Toearegs die er hele andere ruimtelijke inzichten op nahouden. Overigens wonen in het noorden van Mali niet alleen Toeareg maar ook Arabieren, Hausa en Zarma onder andere. Het noorden van Mali dat de MNLA onafhankelijk heeft verklaard onder de naam Azawad is dan ook niet hetzelfde als het Toeareg-land zoals de Berber of Amazigh beweging dat ziet.

Er was vrees voor een UN/ECOWAS/NATO aanval om de politieke aspiraties van de Toeareg te vernietigen. Maar de UN heeft de handen vol aan Iraanse kerncentrales en Syrië. Op de komst van de ECOWAS rust geen zegen. En de NATO houdt zich (nog) koest.

Frankrijk is daarentegen gedwongen iets te doen om de belangen van het niet onbesproken AREVA te beschermen, de kachel moet roken, of moderner gezegd, de kerncentrales moeten blijven draaien. Een eenzijdig Franse militaire ingreep is uitgesloten want dat zou de dood betekenen voor de Franse gijzelaars en grote weerzin in Afrika wekken. Het is daarom de Europese Unie die een missie voorbereid onder de noemer EUCAP Sahel Niger.

Dat de Europese Unie de Franse belangen in de Sahara gaat behartigen is hier geen onderwerp geweest bij de verkiezingen. Net zo min als de Spaanse belangen bij de kwestie West-Sahara dat zijn geweest. De last van de koloniale erfenis die de voormalige Europese wereldveroveraars aan de Europese Unie overdragen krijgt geen aandacht.

Het is de USA die alle aandacht krijgt. Het Africa Command zou operaties intensiveren. Dat zou kunnen. De USA is heel goed in militaire operaties. Maar de kwestie is natuurlijk ook een zaak van politieke verhoudingen. Een militaire ingreep kan de Toeareg en de andere volken in de regio geen tevredenheid brengen en de storm in de woestijn zal er niet door bedaren. Als er rust moet komen in de regio zal iets moeten gebeuren met de uraniummijnen en de landrechten van de bewoners. Het is Algerije dat aandringt op een politieke oplossing door onderhandelingen zoals eerder. Onderhandelingen zullen een erkenning van de rechten van de bevolking inhouden en een hervorming in die richting.

Dat inzicht bestaat niet in de USA. Mevrouw Clinton heeft daar een strategische dialoog geopend met Marokko dat, ten onrechte, wordt beschouwd als een koninkrijk dat de democratie goed is gezind. Clinton geeft in dat verband haar mening over het Marokkaanse voorstel om West-Sahara in te lijven met autonomie, het zou volgens haar de Sahrawi bevolking tevreden kunnen stellen - in plaats dat ze wijst op de schendingen van de mensenrechten en de Marokkaanse diefstal van de natuurlijke rijkdommen in West-Sahara. Clinton laat de Marokkaanse sultan in zijn dromen. 

Behalve militaire en politieke belevenissen zijn er ook culturele ervaringen in de Sahara te vinden. Toeristen als Sjaak Rijke bezoeken de regio daarvoor.
In 2010 is in Timboektoe in Mali het geweldige festival gehouden met onder andere de schitterende Bombino. In 2011 was er minder belangstelling. Dit jaar waren Bono en Tinariwen er bij. Volgend jaar kan je er zelf bij zijn, hou de website in de gaten voor de datum. 

van Kaas stemadvies

Waarop te stemmen, wie te kiezen? Er zijn veel overzichten gemaakt om de verschillen tussen de partijen duidelijk te maken.Zo is er bijvoorbeeld de ICT-Stemwijzer 2012, een advies van Webwereld, over de standpunten over net-neutraliteit, blokkades, censuur en gratis wifi in de trein. Maar dat doet hier niet terzake! Dit blog gaat immers over Nederland, Marokko en de Westelijke Sahara, toch. Welke adviezen zijn dan wel interessant voor dit blog? En snel overzicht op het web geeft het volgende resultaat:

Wij Blijven Hier is een site van Islamitische mensen die hier blijven en zij geven een stemadvies voor moslims die niet weg gaan. Hoewel zij voor een deel uit Marokko komen spreken zij niet over de Westelijke Sahara. Of wellicht juist daarom.

Amnesty International afdeling Nederland heeft een omstreden directeur met een Marokkaans paspoort, Ila Kasem, en bemoeit zich met de machtsstrijd in Syrië. Zij bemoeien zich met Nederland door middel van een standpuntenoverzicht voor de verkiezingen, maar doen verder niets aan het thema Marokko en/of Westelijke Sahara. Te druk.

Vluchtelingenwerk geeft uitgebreid informatie over de politieke standpunten met betrekking tot hun werk maar informeert verder niet over vluchtelingen in, uit, via of vanwege Marokko en/of de Westelijke Sahara. Kunnen niet alles.

Het Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders doet ook mee aan de verkiezingen, geeft een lijst van verkiesbare Marokkanen en respecteert het Marokkaanse taboe op West-Sahara. Want er zijn geen problemen in de zuidelijke provincies van het vaderland.

Daar wordt men in de woestijn niet wijzer van en er zit dus niets anders op dan het zelf te doen. Ziehier het: 

van Kaas stemadvies

Het advies is een product van twee bronnen. De eerste is de website Partijgedrag. Daar kan men opzoeken wat de partijen hebben gedaan aan een onderwerp zoals bijvoorbeeld: de Westelijke Sahara.
De tweede bron wordt gevormd door de antwoorden op een mail van van Kaas aan alle partijen met de volgende tekst:

Vanwege de verkiezingen heb ik een vraag.
West-Sahara is een betwist gebied. Voor een groot deel is het bezet door Marokko. Nederland erkent de Marokkaanse claim op het gebied niet.
Wat is het standpunt van uw partij hier over? En indien uw partij geen standpunt heeft, waarom niet?

 Dit zijn de antwoorden:

Beste Machmoed,

We zijn voor de situatie die de burgerrechten het beste waarborgt. Wij als Nederlandse Piratenpartij zijn niet helemaal op de hoogte van de situatie daar. Mocht deze kwestie in de kamer aan de orde komen, zullen we ons beraadslagen bij de lokale Piratenpartijen aldaar.

Met vriendelijke groet,

   Frank Wijnans

  --------------------------------------------------------------------

Geachte heer Van Kaas,

Het spijt mij voor de late reactie. Ik was eerlijk gezegd niet op de hoogte van de situatie van de Westelijke Sahara, en heb me de afgelopen dagen even moeten inlezen op het onderwerp voordat ik op uw vraag kon terugkomen.

Eerst een algemeen standpunt: wij erkennen het eigendom van een gebied alleen als het recht op dat gebied:
- geworven is door een tot dan toe ongebruikt stuk land om te zetten voor productief gebruik, of
- op eerlijke wijze (door aankoop of via een gift) van een eerder rechtmatige eigenaar is verkregen.

In het geval van de Marokkaanse claim op de Westelijke Sahara is geen van beide het geval, en is het gebied op onrechtmatige wijze geroofd van de oorspronkelijke bewoners, dus erkennen wij de claim niet.

Ik hoop dat dit uw vraag beantwoordt,

--
Met vriendelijke groet,

Bart Voorn
Kandidaat Tweede Kamerlid /
Nr. 9 Libertarische Partij

--------------------------------------------------------------------

Beste M,

Bedankt voor je mail! Ik kan je mededelen dat wij hier nog niet over
gesproken hebben. Op dit moment zijn wij druk bezig om de mensen te informeren over de huidige standpunten van de SOPN. Ik kan je geen duidelijke antwoord geven over hoe/wanneer hierover gesproken gaat worden m.b.t. Marokko

Hartelijke groet,

Linda van de Bildt
info@sopn.nl
www.sopn.nl

--------------------------------------------------------------------

 Dank voor uw vraag. Eerlijk gezegd hebben we ons hoofdzakelijk met Europa bezig gehouden omdat wij dit als uitgangspunt hebben.

In uw vraag legt u een probleem voor die inhoudelijk niet in ons programma voorkomt. Wel kan ik u zeggen dat iedere interventie van welk land dan ook, bij gebleken onrechtmatigheid door ons heel scherp veroordeeld zal worden binnen onze mogelijkheden en bevoegdheden. Wij steunen elk initiatief die hier tegen in verzet komt.

Met vriendelijke groet, Jack Rijnders, voorzitter Anti Europa Partij.

--------------------------------------------------------------------

 Beste heer/mevrouw Van Kaas,

Hartelijk bedankt voor uw email aan GroenLinks. Wij waarderen het dat u de moeite genomen heeft onze fractie te schrijven.

De Westelijke Sahara is het enige land in Afrika dat niet
gedekoloniseerd is. Nederland en de EU beschouwen het als een
«Non-Self-Governing Territory» zoals verwoord in het Handvest van de Verenigde Naties (VN). Marokko is sinds 1975, toen Spanje het gebied verliet, de facto administratief verantwoordelijk voor de Westelijke Sahara. Marokko en de Sahrawi?s, de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara, betwisten de soevereiniteit van het gebied. Nederland erkent de claims van Marokko niet. Evenmin erkent Nederland de claims van Polisario en de door Polisario uitgeroepen République Arabe Sahraoui Démocratique. Nederland en de EU steunen de persoonlijk gezant van de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties in zijn pogingen een politieke en duurzame oplossing te vinden die voorziet in zelfbeschikking van de oorspronkelijke bevolking van de Westelijke Sahara.

GroenLinks kan dit standpunt steunen maar maakt zich zorgen om de
slechte situatie van de inwoners van de Westelijke Sahara. Wij vinden
dan ook dat de regering meer moet doen om, in haar goede relatie met Marokko, hier aandacht aan te besteden en druk uit te oefenen.

Nogmaals bedankt voor uw reactie. Ik hoop dat ik uw vraag hiermee
voldoende heb beantwoord.

Met vriendelijke groet,
Laura de Haan
Publieksvoorlichting
Tweede Kamerfractie GroenLinks

--------------------------------------------------------------------

Geachte heer Van Kaas,

Dank voor uw betrokkenheid en vraag omtrent het VVD-standpunt m.b.t. de Westelijke Sahara.

Zoals u terecht stelt, is de Westelijke Sahara al jaren een betwist gebied. Nadat Spanje zich terugtrok en zijn koloniale claim op het gebied liet varen, was Marokko er als de kippen bij om het te annexeren, terwijl anderzijds met behulp van Algerije de 'Arabische Democratische Republiek Sahara' werd uitgeroepen. Tegenwoordig wordt het grootste gebied van de Westelijke Sahara bestuurd door Marokko als een 'zuidelijke provincie'.

Conform de officiële Nederlandse lijn, erkent ook de VVD de Marokkaanse claim niet. Wij blijven echter pleiten voor een vreedzame en duurzame oplossing voor deze kwestie, en zullen waar mogelijk daartoe aandringen bij de regering en international organisaties.

Hopende u hiermee van dienst geweest te zijn,

Vriendelijke groeten,


Jeroen Benning
Medewerker Han ten Broeke
Lid VVD fractie, Tweede Kamer der Staten-Generaal

 --------------------------------------------------------------------

 Geachte heer Van Kaas,



Hartelijk dank voor uw e-mail over West-Sahara.

De Partij voor de Dieren heeft vier basisbeginselen: mededogen, duurzaamheid en persoonlijke vrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid. Op basis van deze beginselen ontwikkelen we onze standpunten en stemmen wij in de Tweede Kamer.

De fractie van de Partij voor de Dieren zit met twee zetels in de Tweede Kamer. Dit betekent dat zij prioriteiten moet stellen ten aanzien van het aantal onderwerpen en initiatieven waar de fractie een actieve, initiërende rol kan hebben. De Partij voor de Dieren heeft zich ten doel gesteld om al haar energie te steken in de door andere partijen telkens weer vergeten of slechts als bijzaak geziene onderwerpen dieren, natuur en milieu. We komen op voor alle kwetsbare groepen in de samenleving en voor maximale emancipatie van die groepen.



Wij stellen uw e-mail zeer op prijs en zullen deze meenemen in onze overwegingen en toekomstige debatten hierover.

Met vriendelijke groet,

Mandy Ligthart

Partij voor de Dieren

Postbus 17622

1001 JM Amsterdam

www.partijvoordedieren.nl

 --------------------------------------------------------------------

Geachte heer Van Kaas

 

Hartelijk dank voor uw e-mail. Dit is het SP-standpunt waar u naar vroeg:

 

De Westelijke Sahara is inderdaad een betwist gebied. Nederland en de EU beschouwen het als een zogenaamde Non-Self-Governing Territory’, zoals verwoord in het Handvest van de Verenigde Naties. In de praktijk is Marokko sinds 1975, toen Spanje het gebied verliet, administratief verantwoordelijk voor de Westelijke Sahara. De SP erkent de claims van Marokko niet. Evenmin erkent de SP de claims van Polisario en de door Polisario uitgeroepen République Arabe Sahraoui Démocratique. De SP steunt, net als de Nederlandse regering en de EU, de persoonlijk gezant van de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties in zijn pogingen een politieke en duurzame oplossing te vinden die voorziet in zelfbeschikking van de oorspronkelijke bevolking van de Westelijke Sahara.

 

Met vriendelijke groet,

 

Jip van Dort

Fractiemedewerker SP

  --------------------------------------------------------------------

 

Dat is alles. De rest heeft niet gereageerd en is daarmee gediskwalificeerd.

We laten de antwoorden op ons inwerken, nemen dan de gegevens van de website Partijgedrag, spugen in de handen en wrijven tot de handen weer schoon en droog zijn en moeten dan concluderen dat de nieuwkomers zoals de Libertarische Partij en Piratenpartij zijn afgevallen wegens gebrek aan resultaten in het verleden. Helaas. De VVD komt niet ongeschonden door de test wegens de verkoop van fregatten aan Marokko. Jammer.
Groen Links heeft het goed gedaan. Maar de partij heeft geen initiatieven genomen.
De Partij voor de Dieren  en de Socialistische Partij hebben beide vragen en moties ingediend over de Westelijke Sahara. En dat maakt dat van Kaas' voorkeur uitgaat naar deze twee goede partijen van aardige en verstandige mensen! Veel succes!

Aanvulling 11-09-2012. 

De Partij voor Mens en Spirit laat nog het volgende weten: 

 

Beste Machmoed van Kaas

Ons basisuitgangspunt is dat alle volkeren recht hebben op hun eigen land en zelfbestuur. Dus ook wij erkennen dergelijke claims niet. Indien een gebied gen heldere politieke structuur heeft, dan is het zaak om het betreffende volk te raadplegen en hierover te laten beslissen.

Vriendelijke groet van Lea Manders

Niets aan de hand

Vueling is een Spaanse vliegtuigmaatschappij. Spanje heeft problemen met Marokko. Vandaag zijn er Marokkaanse acties tegen de Spaanse aanwezigheid in Penon de Velez de la Gomera. Het Comite voor de Bevrijding van Ceuta en Melilla is ook actief. Het zijn studentikoze acties waarbij vlaggen worden geplant, vergelijkbaar met die van Saharaanse jongeren in West-Sahara tegen de Marokkaanse bezetting.

Waarom op dit moment de Marokkaanse acties tegen Spanje? In het door Marokko bezette deel van West-Sahara is een Amerikaanse delegatie van het RFK mensenrechten centrum aangekomen. De internationale druk op Marokko wegens West-Sahara neemt niet af maar toe. Al eeuwenlang wordt de jihad tegen de enclaves van het christelijke Spanje gebruikt als afleiding en uitlaatklep voor een gefrustreerd Marokko. Die jihad kan ook ernstiger vorm aannemen en het is daarom begrijpelijk dat de nationaal coördinator terreurbestrijding vandaag wat zenuwachtig wordt als een Spaans vliegtuig niet helemaal normaal reageert.

Aanvulling: volgens de Canard Enchaine is de dreiging van een zelfmoordaanslag door Al Kaida in de Maghreb of AQIM voor Frankrijk momenteel actueel.

Spaanse hulpverleners moeten nu weg

De Spaanse hulpverleners die waren ontvoerd uit het Saharaanse vluchtelingenkamp Rabuni zijn veilig terug. Meteen na de ontvoering trad het Polisario snel en doortastend op. Daarbij zijn arrestaties verricht en is een dode gevallen. Er is ook uitvoerig diplomatiek overleg gevoerd met alle betrokken partijen waarbij door de Spaanse en Italiaanse regeringen is gevraagd om grote voorzichtigheid te betrachten volgens de Saharaanse minister van Buitenlandse Zaken Ould Salek. De gijzelaars zijn geruild tegen de arrestanten, er is niets verteld over eventueel losgeld.

Hoe dan ook, uiteindelijk zijn de ontvoerden weer thuis. Eind goed al goed? Nee. De Spaanse regering heeft nu, ruim na de gelukkige terugkeer, besloten om alle hulpverleners uit de vluchtelingenkampen terug te halen. De kampen zouden te onveilig zijn omdat het noorden van Mali wordt beheerst door Al Qaida-achtige terreurgroepen en er wordt een interventie verwacht van de ECOWAS of de AU die Spanje wel zou willen steunen. Dat is opvallend. De Internationale Crisis Groep adviseert om voorlopig geen militaire initiatieven te nemen. Wel is de Franse minister van Buitenlandse Zaken in de buurt om over militaire actie te spreken. Ook Amerikaanse commando's en hun Marokkaanse vriendinnen. Maar toch... Als er actie komt tegen groepen in noord-Mali waarom zouden Polisario-kampen in Algerije dan kwetsbaar zijn? Die worden immers beschermd door het Algerijnse en het Saharaanse leger, de enige twee legers die tot nu toe succes hebben geboekt tegen de terroristen in noord-Mali.

Bij de Spaanse hulpverleners heerst onbegrip en zijn boze reacties te horen en wordt gesproken over chantage. Het wordt een operatie voor de beeldvorming genoemd. Het Polisario sluit zich aan bij de kritiek. Algerije hoopt dat de terugtrekking van de hulpverleners tijdelijk is.

Overigens zijn niet alle Spanjaarden weg want Pepe is er nog steeds.

Gijzelaars vrij!

Van alle kanten stromen de berichten binnen : de drie hulpverleners die waren gekidnapt uit het hoofdkwartier van het Polisario zijn vrijgelaten.

Hoe zat het ook alweer? Even snel uit het hoofd: De hulpverleners, Ainhoa Fernandez de Rincon van de Spaanse Asociación Extremeña de Amigos del Pueblo Saharauien en Enric Gonyalons van de Baskische organisatie Mundubat en Rossella Urru, van het Comité Italiano para el Desarrollo de los Pueblos (CISP) waren ontvoerd op 23 oktober vorig jaar nota bene in het gastenverblijf van de Saharaanse regering in ballingschap. Na de verbijstering werd de achtervolging ingezet tot in het noorden van Mali. Bij een achtervolging werd iemand neergeschoten. Er werden een aantal arrestaties verricht. Na enige tijd werd de ontvoering opgeëist door een tot dan toe onbekende organisatie MUJAO, en niet, zoals verwacht door Al Qaida in de Maghreb. Het Franse persburo AFP bracht veel nieuws over de zaak vanuit Mauritanië, en deed dat zo eenzijdig dat de de correspondent het land uitgezet werd. Daarna kwamen een aantal persberichten met de zienswijze van MUJAO uit Marokko.

De tijd verstreek en MUJAO bleek samen te werken met Ansar Edine en uiteindelijk ook met Al Qaida in de Maghreb of AQIM. Alle drie zijn Islamitische bandietenbendes die zich met ontvoeringen, smokkel en terreur bezig houden. MUJAO eiste een aanslag op in zuidoosten van Algerije en de ontvoering van Algerijnse ambassademedewerkers in Gao. De drie Islamitische bendes maakten gebruik van de chaos die ontstond nadat de Toeareg afscheidingsbeweging MNLA de onafhankelijkheid had uitgeroepen van Azawad, het noorden van Mali.

Volgens Mauretaanse media is een verdachte van de ontvoering vrijgelaten in Mauritanië waarschijnlijk in ruil voor de gijzelaars. Er was ook dertig miljoen euro gevraagd. Of dat is betaald is onduidelijk. De man die verdacht werd van betrokkenheid bij de kidnap zou naar Spanje zijn overgevlogen, voordat hij werd vrijgelaten. Het gaat om de Saharaan Mamine Ould Fqhir.

Inmiddels, 19 juli, zijn de drie met een militair vliegtuig naar Burkino Faso gebracht. Vanwege een zandstorm was een eerdere poging per helicopter afgeblazen. De president van dat land heeft bemiddeld. Ze worden medisch onderzocht op een militaire basis in het noorden van het land.

Er zijn berichten dat MUJOA uit Burkino Faso nieuwe aanwas van recruten heeft gekregen uit allerlei buurlanden.
Op een bijeenkomst in Amsterdam verklaarde een vertegenwoordiger van de MNLA dat de Islamitische bendes vooral uit buitenlanders bestaan.



Op 20 juli zijn er meer berichten, volgens de gijzelnemers is aan alle voorwaarden voldaan. Achtergronden zijn te vinden bij RFI dat een verband legt met de vrijlating door MUJAO van de Algerijnse ambassademedewerkers eerder. Volgens El Pais zullen nog twee Islamisten worden vrijgelaten. In een aanvullend bericht wordt dat bevestigd. Dat de man gescheiden werd gehouden van de vrouwen heeft verontrusting veroorzaakt bij de bemiddelaars. DE SPanjaarden zijn terughoudend met het vertrekken van details omdat er nog twee Spaanse gijzelaars worden vastgehouden in Somalie.

De Baskische hulporganisaties die de Spaanse hulpverleners hebben gestuurd hebben verklaard dat de terroristen er niet in zijn geslaagd om de solidariteit en de hulpverlening te breken. Aan de Spaanse regering wordt gevraagd om de inspanningen voor de Saharaanse vluchtelingen te verdubbelen.

Nu de zaak een gelukkige afloop heeft wordt duidelijk uitgesproken hoe het Polisario de gebeurtenis heeft opgevat: als een politieke zaak. De Polisario vertegenwoordiger in Spanje verklaarde dat de ontvoerders geen economische doelen nastreven maar politieke. De chef van de Saharaanse diplomatieke dienst, Mohamed Salem Ould Salek, was nog duidelijker in een verklaring tegenover een Italiaanse krant waarin te lezen is dat de groep van ontvoerders, MUJAO, is geïnfiltreerd door de Marokkaanse geheime dienst.

Chakib El Khayari op Cannabis festival

Overgenomen van Amazigh Times :

In Amsterdam werd gister in het Westerpark de Cannabis Bevrijdingsdag gevierd. Op het festival waren er verschillende sprekers waaronder mensenrechtenactivist Chakib el-Khayari van de Riffijnse mensenrechtenorganisatie Association du Rif des droits de l'homme.
 
In een toespraak sprak Chakib zich uit tegen de uitbuiting van arme cannabisboeren in Noord- Marokko die worden gechanteerd en waarvan 17.000 worden gezocht door de autoriteiten. Chakib el Khayari benadrukte het belang samenwerking met Europese organisaties en solidariteit met de hasjboeren. In een interview met AmazighTimes dat later verschijnt gaat Chakib dieper in op het onderwerp.
 
Op het festival werden ook verschillende documentaires getoond. De documentaire Haschisch gaat over Cannabis in Noord- Marokko en hoe deze al eeuwenlang een onderdeel is van het sociale systeem van de inwoners van de stad Ketama. De documentaire concentreerde zich op de persoonlijke verhalen van de mensen achter deze. 

Weer een gruwelijke foto

Het stoffelijk overschot van Hamdi Tarfawi gevonden in de rivier Saguia al Hamra bij El Ayun.
Mohamed Zait El Aamria wordt beschuldigd van het maken van deze foto en heeft op video verklaard dat hij daarom is aangehouden, ondervraagd en mishandeld door de politie. bron: Equipo Mediatico

Hamdi Etarfaoui is levenloos gevonden in de Saguia El Hamra rivier in El Ayoun, de bezette hoofdstad van West-Sahara. Hij was sinds een aantal dagen vermist. Familieleden hebben bij het Hassan Ben El Mehdee "Hospital" een demonstratie gehouden om te protesteren tegen de weigering van de Marokkaanse bezetter om hen bij het lichaam toe te laten om hem te identificeren. Bron: Territorios Ocupados Minuto a minuto

Volgens Estrella Digital is Hamdi gevonden met schedelbreuken, sneden in zijn handen en openliggende darmen.

Diaspora Saharaui meldt dat Hamdi is vermoord en heeft een videofilmpje van de familie die protesteert bij het ziekenhuis.

Guinguinbali heeft een uitgebreider verhaal waarin Hamdi wordt beschreven als een kritische ambtenaar bij de prefectuur. Hij leverde kritiek op de Marokkaanse overheid en het optreden van de politie in West-Sahara. Hamdi was werkzaam als lagere ambtenaar op het ministerie van binnelandse zaken en zou na een diner met leden van de prefectuur en twee ministers zijn verdwenen.

Desde el Atlantico noemt het waarschijnlijk dat de moord heeft plaatsgevonden in de context van het bezoek van de Marokkaanse minister van Binnenlandse Zaken aan het bezette gebied om de gespannen situatie te bespreken die is ontstaan na de opschorting van het aangekondigde bezoek van Christopher Ross, de persoonlijk gezant van de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties.

Cris Resistencia Saharaui heeft hetzelfde verhaal overgenomen van Poemario Sahara Libre.

Western Sahara Human Rights Watch noemt de verklaring van de Marokkaanse politie een farce. Hamdi zou zijn verdwenen na een diner dat was georganiseerd onder toezicht van de prefectuur van El Aaiún. De genodigden en onder hen twee Marokkaanse ministers en de gouverneur van El Aaiún zouden zijn vergiftigd volgens de Marokkaanse officiële versie.
Hamdi zou hebben gesproken op dit diner en daarbij de Marokkaanse ministers hebben beschuldigd van corruptie. Deze bijeenkomst zou gefilmd zijn door de lokale televisie.

Op Youtube staat een filmpje over een demonstratie vanwege de moord op Hamdi Etarfaoui.

Er is een Facebook pagina gemaakt.

Kritiek op Factsheet

Kritiek op de Factsheet van de Campagne tegen Wapenhandel, juli 2008, "Fregatten voor Marokko"

De AIVD heeft gewaarschuwd tegen de invloed van de Marokkaanse buitenlandse diensten in Nederland. Marokko wil overal ter wereld zijn "territoriale integriteit" beschermen tegen het Front Polisario dat streeft naar onafhankelijkheid van de Westelijke Sahara dat door Marokko wordt geclaimd. Die waarschuwing van de AIVD is terecht maar vergeefs. De Marokkaanse visie op de Westelijke Sahara is bijna gemeengoed in Nederland. Die visie is dat het gebied door Marokko zou zijn bevrijd en geannexeerd terwijl het jaloerse Algerije onderdak geeft aan terroristen die het gebied onveilig willen maken. Deze simpele en valse voorstelling van zaken is conform de wensen van de Marokkaanse buitenlandse inlichtingendienst Direction générale des études et de la documentation.
 

Hierbij een verlate kritiek op een cruciaal rapport van de Campagne tegen de Wapenhandel uit 2008, "Fregatten voor Marokko" waarin de invloed van het valse Marokkaanse beeld terug te vinden is.

De factsheet "Fregatten voor Marokko" is tamelijk beknopt en gaat slechts terloops in op de kwestie van de Westelijke Sahara. Dat gebeurd onder het kopje "Marokko en de NAVO". En in dat hoofdstukje is slechts de eerste alinea aan de Westelijke Sahara besteed:
 

"De Marokkaanse militaire positie wordt bepaald door haar rivaliteit met Spanje en Algerije.
Sinds 1975 heeft Marokko de Westelijke Sahara ingelijfd. Met steun van Algerije hebben de West-Saharanen, verenigd in Polisario, gestreden voor onafhankelijkheid en in 1991 besliste de VN dat hierover een referendum moest worden gehouden. Marokko weigert echter zo’n referendum te organiseren, want het wil de Westelijke Sahara niet kwijt. Tot nu toe heeft de
internationale gemeenschap de Marokkaanse houding stilzwijgend geaccepteerd, maar het toenemend belang van Algerije als olieleverancier zou de Marokkaanse positie kunnen verzwakken. Frankrijk bijvoorbeeld heeft in juni 2008 een uitgebreid militair en nucleair pact gesloten met Algerije".

Bijna alles in dit te korte stukje tekst is verkeerd. Om dat uit te leggen moeten we het tekstje uitpluizen, en in stukjes opdelen.

En we beginnen bij de eerste zin.

"De Marokkaanse militaire positie wordt bepaald door haar rivaliteit met Spanje en Algerije."

Het is meteen mis. Uiteraard wordt de militaire positie bepaald door de buurlanden van Marokko. Vraag een Marokkaan naar zijn buurlanden en hij noemt ook alleen deze twee en niet de derde want anders krijgt hij klappen. Natuurlijk is er nog een buurland en dat is de Westelijke Sahara. Dat mogen wij in Nederland gewoon zeggen.
De buurlanden bepalen de militaire positie van een land en wat bij Marokko opvalt is dat het land een agressieve houding heeft naar alle drie buren: het heeft een claim op Spaanse enclaves zoals Cueta en Melilla, en het heeft met Algerije een grensoorlog gevoerd om de regio Tindouf. En dan is er de Westelijke Sahara dat Marokko met militair geweld voor een gedeelte heeft weten te bezetten. De Marokkaanse aanval op het gebied begon met de Groene Mars, een Jihadistische campagne waarin de Islamitische leider Hassan II zijn volgelingen had opgeroepen om de Westelijke Sahara te bezetten. Het gevolg was de oorlog met het Saharaanse Front Polisario. Geen van de partijen is in staat geweest een definitieve militaire overwinning te boeken. Sinds 1991 is een staakt-het-vuren van kracht nadat overeen was gekomen dat er een referendum zal worden georganiseerd over de toekomst van het gebied. Een missie van de VN, de MINURSO wat staat voor Mission des Nations Unies pour l'organisation d'un référendum au Sahara occidental, houdt toezicht op het bestand en moet het referendum organiseren. Marokko heeft een militaire verdedigingslinie aangelegd van ruim 2500 kilometer, die dwars door het gebied loopt ook waar het grootste deel van zijn militaire macht is gelegerd. Dat is wat de militaire positie van Marokko in hoge mate bepaald en dat in geen enkele beschouwing van Marokko kan worden weggelaten.

De tweede zin.

"Sinds 1975 heeft Marokko de Westelijke Sahara ingelijfd."

Dat klopt niet. Marokko heeft een deel van de Westelijke Sahara ingelijfd. Het oostelijke deel, ongeveer een kwart, is niet in handen van Marokko en daar heerst het Front Polisario. Dat is eveneens het grondgebied van de Democratisch Arabische Republiek Sahara die is uitgeroepen in 1976 in Bir Lehlu. De Saharaanse republiek staat bekend onder de afkortingen RASD en SADR en is erkend door onder andere de buurlanden Mauritanië en Algerije en door ongeveer zeventig andere landen. Ambassadeurs van de RASD hebben geloofsbrieven aangeboden in landen als Zuid-Afrika, Nigerië, Cuba en Venezuela. De RASD is lid van de Afrikaanse Unie en daarom is Marokko daar geen lid van.

Marokko doet graag voorkomen alsof het hele grondgebied van de Westelijke Sahara bij Marokko is ingelijfd maar dat is niet zo. Marokko schetst het bevrijde gebied als een militaire bufferzone met Algerije, vanuit de Marokkaanse stelling dat de RASD een Algerijns marionettentheater is, en vanuit het fictieve idee dat het een territoriaal conflict met Algerije betreft.

De stelling dat "de Westelijke Sahara is ingelijfd" is een Marokkaanse frase die veel wordt nagepraat net als de stelling dat Marokko het administratieve bestuur over het gebied zou voeren. Het is wel het Marokkaanse doel maar dat is niet bereikt.

Als men de voorstelling van zaken die in de frase verpakt zit gemakshalve napraat dan heeft men ongemerkt al partij gekozen in het conflict.

Zin drie.

"Met steun van Algerije hebben de West-Saharanen, verenigd in Polisario, gestreden voor onafhankelijkheid en in 1991 besliste de VN dat hierover een referendum moest worden gehouden."

Dit is zo rommelig geformuleerd dat deze zin in stukjes moet worden behandeld.

"Met steun van Algerije"

Het is een altijd en overal terugkerend Marokkaans refrein. Marokko benadrukt uitsluitend de steun van Algerije omdat zij de Saharanen niet willen erkennen als een onafhankelijk volk. Als je Marokko moet geloven hebben ze alleen een probleem met het nare buurland Algerije. Toch is dat niet zo. Inderdaad steunt Algerije de Saharanen, en is er zelfs een Algerijnse legereenheid bij een actie betrokken geweest. Maar Algerije staat niet alleen. De steun voor de onafhankelijkheid van de Westelijke Sahara is veel breder. Vooral in de Spaanstalige wereld en bij mensenrechtenorganisaties is de afwikkeling van de laatste dekolonisatie affaire van Afrika een zaak die steun geniet. Marokkaanse bronnen zullen nooit de steun van Nelson Mandela aan het Polisario noemen, van het Robert F. Kennedy Center for Justice and Human Rights, of van de vredesbeweging in Scandinavië.

Van Marokkaanse zijde wordt ook niet snel gesproken over de steun die men geniet van Frankrijk. De Franse luchtmacht heeft zich met bombardementen in de zaak gemengd en in de Veiligheidsraad en in de Europese Unie geeft Frankrijk onmisbare diplomatieke steun. Als een onafhankelijke waarnemer spreekt over de steun van Algerije aan het Polisario dan kan die de steun van Frankrijk aan Marokko niet ongenoemd laten.

"hebben de West-Saharanen, verenigd in Polisario, gestreden"

Verkeerde voltooide tijd. De strijd van de West-Saharanen is zeker geen strijd die voltooid voorbij en afgelopen is.
De militaire strijd is inderdaad tijdelijk gestaakt toen in 1991 een wapenstilstand overeen is gekomen zodat de partijen een referendum konden organiseren. De Verenigde Naties hebben een missie in het gebied om de naleving van het bestand te controleren en het referendum mogelijk te maken. Hoewel Marokko tegenwoordig openlijk weigert mee te werken aan het referendum durft men de vredesmissie niet op te doeken. Het heeft wel geleid tot het opvlammen van de Saharaanse intifada, de ongewapende volksopstand in het bezette gebied. De Saharaanse intifada krijgt weinig tot geen media aandacht maar is van groot belang. Volgens Noam Chomsky zou de ontzagwekkende protestcamping Gdeim Izik, die bij El Ayun werd opgericht in 2010, zelfs de ontsteking zijn geweest van de Arabische Lente en de vorm van dat protest heeft grote gelijkenis met de Occupy beweging. Er is niet veel dat erop wijst dat de Saharaanse intifada aan kracht verliest ondanks, of wellicht juist vanwege de wrede Marokkaanse reactie die gepaard gaat met grove schendingen van de mensenrechten, die veelal zijn gericht op vrouwen. Het Polisario wil dat de VN-vredesmissie gaat toezien op de naleving van de mensenrechten maar Frankrijk blokkeert dit met een veto in de Veiligheidsraad.
Er is geen enkele reden om de verleden tijd te gebruiken voor de strijd van de Saharanen. Het conflict woedt in alle hevigheid, alleen niet met militaire middellen. Maar de militaire optie is zeker niet van tafel of voltooid verleden tijd.

Door de verleden tijd te gebruiken en de suggestie te wekken dat de Westelijke Sahara geen conflict-gebied meer is lijkt er een bezwaar minder tegen de fregattenverkoop te bestaan. Exportvergunningen mogen immers niet worden afgegeven voor conflictgebieden.

"onafhankelijkheid en in 1991 besliste de VN dat hierover een referendum moest worden gehouden."

Onjuist maar bijna goed. Het was niet de VN die heeft beslist dat er een referendum moest komen maar de partijen zijn dat zelf overeengekomen tijdens vredesonderhandelingen. Marokko wil niet langer meewerken aan het referendum terwijl het eerst daarmee wel heeft ingestemd. Het is een voorbeeld van de onbetrouwbaarheid van het Marokkaanse regime.

"Marokko weigert echter zo’n referendum te organiseren, want het wil de Westelijke Sahara niet kwijt."

Dat klopt! Maar dan krijgen we dit:

"Tot nu toe heeft de internationale gemeenschap de Marokkaanse houding stilzwijgend geaccepteerd, maar het toenemend belang van Algerije als olieleverancier zou de Marokkaanse positie kunnen verzwakken. Frankrijk bijvoorbeeld heeft in juni 2008 een uitgebreid militair en nucleair pact gesloten met Algerije."

"De internationale gemeenschap [heeft] de Marokkaanse houding stilzwijgend geaccepteerd". Ja, sapperdeflap, dat komt ook weer zo uit een folder van het Marokkaans toerismeburo, wat overigens een hele grote en professionele sector is. Het is gladde en goedkope onzin. Internationale instellingen zoals de Verenigde Naties hebben grote moeite met de Marokkaanse houding waaruit geen enkel respect blijkt voor instellingen als het ICJ, die immers een uitspraak heeft gedaan over de rechtmatigheid van de Marokkaanse en Mauritaanse claims op het gebied. De Afrikaanse Unie wordt door Marokko geboycot en de eenwording van de Maghreb-regio is door de Marokkaanse opstelling verder weg dan ooit.
 

Wel is waar dat veel mensen, vooral in de Nederlandse media en politiek en zelfs de vredesbeweging, de arrogante Marokkaanse houding accepteren zoals blijkt uit deze bespreking van de factsheet fregattenverkoop door de Campagne tegen de Wapenhandel. Die laat ook het toetsingscriterium voor wapenexport, dat niet geleverd mag worden aan landen die de internationale rechtorde schenden, ongenoemd. De Marokkaanse bezetting van de Westelijke Sahara is immers niet gebaseerd op het internationaal recht en is daarmee in strijd. Het visserijverdrag dat Europa met Marokko heeft gesloten op grond waarvan Nederlandse schepen de Saharaanse viswateren bijna hebben leeggevist is eind 2011 opgeschort precies omdat het verdrag in strijd was met het volkenrecht.
 

Dat een club als het IKV Pax Christi het conflict in de Westelijke Sahara onbespreekbaar acht en de Marokkaanse houding gedoogd is te wijten aan chantage: het IKV Pax Christi wil zo graag een vredesproject in Marokko uitvoeren dat zij daarvoor bereid is kritiek op de uitbreidingsagressie van Marokko in te slikken. Maar de "internationale gemeenschap", althans de Spaanstalige wereld, en de Scandinavische en Amerikaanse vredesbeweging heeft zich wel duidelijk tegen Marokko gekeerd toen de Saharaanse activiste Aminatou Haidar werd verbannen nadat zij een prijs van het RF Kennedy centrum in ontvangst had genomen. Marokko werd door de vredesgemeenschap gedwongen haar weer toe te laten. Het toekennen van vele andere belangrijke vredesprijzen, de Zilveren Roos, Per Anger prijs, Civil Courage Prize, Rene Cassin award, maken duidelijk dat de internationale gemeenschap de Marokkaanse houding helemaal niet accepteert. Helaas is dat nieuws dat in Nederland moeizaam doordringt.

Tot slot.

Dat Frankrijk een militair pact heeft gesloten met Algerije zegt niet zoveel. Dat Nederland miljarden heeft besteed aan de Maasvlakte voor de ontvangst van gastankers uit Algerije is minstens zo belangrijk. Toch levert Nederland aan Marokko fregatten zonder dat het op Algerijns bezwaar stuit. De leverantie is dan ook niet gericht tegen de Algerijnse marine. De oorlogsbodems zijn bedoeld voor de beheersing van de wateren van de Saharaanse republiek waarin niet alleen zeer veel vis is weggevangen door Nederlandse visfabrieken maar waarin ook naar olie is gezocht door het Nederlandse FUGRO. De fregatten zijn bedoeld om die Nederlandse belangen te verdedigen.

Het Marokkaanse roofdier

Koning Mohamed Zes heeft de macht in Marokko en hij duldt geen kritiek. Als je een spotprent van zijne heiligheid op je Marokkaanse blog zet wordt je opgepakt, afgevoerd en veroordeeld tot jaren gevangenisstraf, zoals is gebeurd met Walid Bahoman. De karikatuur hierboven heeft niet tot arrestaties geleid want de prent is zo duidelijk en grof dat geen enkele Marokkaan het onder eigen naam zal plaatsen. Het is getekend naar aanleiding van het politiegeweld in het noorden van Marokko. In Taza leeft men al weken in spanning na het oppakken van Abdassamad Haidour die op straat kritiek leverde op zijne hoogheid.  *Nu* is er veel politiegeweld in Beni Bouayach, ook 's nachts. De aanleiding voor het geweld was een vreedzame sit-in voor het gemeentehuis waarmee het aftreden van de gemeenteraad werd gevraagd, die net als een sit-in bij het electriciteitsbedrijf, hardhandig door de politie is opgeruimd. De politie gebruikt net als op het Egyptische Tahrirplein CR-gas. Op Facebook staat een pagina met  nieuws updates over Bnibouayach.
De onrust in BniBouyach en in de omgeving van Al Hoceima heeft te maken met de historische weerzin tegen het koningshuis. Dit is het land waar Abdelkrim Al Khatabbi zijn hoofdkwartier had en waar de vlag van zijn Riffijnse republiek steeds vaker is te zien. Maar vooral is Al Hoceima de stad waar een jaar geleden een van de eerste grote demonstraties is gehouden van de 20Februari beweging. Die liep uit de hand en na afloop werden vijf verkoolde mensen ontdekt in een bankgebouw. Een onderzoek zou volgen. Maar de uitslag blijft uit en daardoor wordt de getroffen families extra leed aangedaan waardoor er ruimte ontstaat voor zware verdenkingen. 

Er zijn verder protesten in Tanger, Nador en Rabat.

Het haalt het Nederlandse nieuws allemaal niet maar in het opinieprogramma van de journalisten Pauw en Witteman komt wel een nieuwe vriend van Koning Mohamed aan het woord die blij is omdat hij voor de Islamitische vorst een koninklijk paard mag berijden op de Olympische Spelen. Nieuws is hier ook de aanpak van vier Marokkaanse families die in drugs zouden handelen. Geen wonder dat er wordt geklaagd over de nieuwsvoorziening door het Netwerk Vrijzinnige Marokkaanse Nederlanders.

Het wachten op goed nieuws duurt ook martelend lang voor de familie van de ontvoerde Italiaanse Rosella Urru, en haar Spaanse lotgenoten. 

Ook de families van de Saharaanse politieke gevangenen die in hongerstaking zijn gegaan wachten in spanning maar ook dat is geen nieuws in Nederland.  Net zo min als de verslechterende voedselvoorziening in de vluchtelingenkampen, waar opvallend genoeg, de vrouwenrechten het goed doen.

De Saharaanse zangeres Marien Hassan heeft een nieuw lied op Youtube, tamelijk jazzy wel.
En in Frankrijk is ondertussen een interessant boek verschenen over de Marokkaanse majesteit met als titel: de roofzuchtige Koning.

Polisario in Mali

Is er nog wat gebeurd sinds de vorige vrolijke mededeling over het visserijverdrag ? Zeker, heel veel en wat nog niet is genoemd is dat de vrolijkheid een wreed-wrange bijsmaak heeft door de bijna gelijktijdige aanslag in Luik door een hasj-teler en wapenliefhebber van Marokkaanse afkomst. De krankzinnige aanslag heeft tot kritiek geleid en verdachtmakingen maar niet tot een openlijke suggestie van invloed door een Marokkaanse geheime dienst voor het buitenlandse beleid op de zaak.

De brutale ontvoering van drie hulpverleners uit het Saharaanse hoofdkwartier in Rabouni heeft wel tot heftige verdachtmakingen geleid. De Saharanen hebben de achtervolging ingezet door Algerije en Mauritanië tot in Mali aan toe. Er zijn medeplichtigen gearresteerd in Mauritanië en tijdens een achtervolging is een beruchte bendeleider bij een vuurgevecht omgekomen. In het noorden van Mali zijn de ontvoerders gelokaliseerd en die worden, volgens Saharanen, min of meer omsingeld door Polisario troepen.

De Amerikaanse fantast   J. Peter Pham  weet aan de feiten een hele andere, Marokkaanse draai te geven: hij gooit AQIM en Boko Haram op dezelfde hoop als het Polisario en mixt dat met Libische wapens waarmee hij hij tot de conclusie komt dat het Marokkaanse autonomieplan voor de Westelijke Sahara het beste is voor de veiligheid in de regio.

De Marokkaanse laster is ook onderwerp van discussie op het  الوسط blog. 
Het Saharaans persburo weet dan weer te melden dat Marokko wordt verdacht van betrokkenheid bi j de ontvoering. AQIM schijnt er niet direct bij betrokken te zijn, en heeft geen losgeld gevraagd. 


En het is al zo onoverzichtelijk. Een Reuters-lijstje  maakt duidelijk dat het niet de enige ontvoeringszaak is in de Afrikaanse woestijn.  Er is ook nog steeds een Nederlander ontvoerd, samen met andere Europeanen waarvoor AQIM wel geld eist.  Over  AQIM heeft The Moor Next Door een eindejaars link-overzicht gemaakt. Het Sahel-blog heeft de Toeareg aanvallen op een kaart gezet.

Vooral in Mali is de toestand heel moeilijk. In het noorden zijn de Toeareg bewegingen voor de onafhankelijkheid van hun land, waar Frankrijk uranium vandaan haalt,  strijdbaar. Algerije, dat niet alleen met de Saharanen achter de ontvoerders aan zit, maar ook militaire steun heeft gegeven aan de Malinese regering, trekt militaire steun terug.Volgens Algerije moet er een politieke oplossing komen voor de Toeareg aspiraties en acties en de Algerijnen maken daarmee een verschil met de doelstellingen van AQIM en hun terreur en gijzelingen.
De Fransen zijn door AQIM gewaarschuwd niet in te grijpen, en zo ook Nederland. Er wordt al gesproken over het uiteenvallen van het land. Arm Mali. Arme gijzelaars.