donderdag 20 maart 2008

Gratie voor Fouad maar niet voor Boumalne Dades gevangenen

De Marokkaanse websurfer Fouad die als online identiteit ene prins Moulay Rachid had gekozen en daarom in een Marokaanse kerker werd opgesloten, heeft gratie gekregen van zijne doorluchtige hoogheid de koning van Marokko hemzelf.
Dat was dan het geval Fouad, maar hij was geen uitzondering.
Graag aandacht voor onderstaande petitie van Stichting Aknarij.
Er wordt gevraagd om bij wijze van steun een email te sturen aan tazart@aknarij.com maar de mail bounced vandaag met deze melding: "user over quota". Het verzoek is natuurlijk ook om deze petitie door te sturen naar je netwerk, vrienden en kennissen.


25 maart van 15.00 tot 16.00 uur vindt een protestactie voor de deur van de Marokkaanse ambassade in Den Haag (Oranjestraat 9, Den Haag) voor de vrijlating van de Boumalne Dades gevangenen.

Naar aanleiding van een protest op 6 januari 2008 in Boumalne Dades voor verbetering van levensomstandigheden en het opheffen van het sociale en culturele isolement van Imazighen (Berbers) uit het Zuiden van Marokko, heeft de Marokkaanse overheid tien personen -onder wie een Franse en een Canadese staatsburger van Marokkaanse afkomst- tijdens een rechtzaak op 26 februari veroordeeld tot een gezamenlijke gevangenis straf van 34 jaar (straffen variërend van 1 tot 10 jaar cel). Het protest was het directe gevolg van het feit dat duizenden gezinnen door hevige sneeuwval wekenlang verstoken waren van de meest basale levensbehoefte - waaronder drinkwater, elektriciteit en medicijnen - en de Marokkaanse overheid geen enkele actie ondernam om de bewoners van deze gebieden te hulp te schieten.

Het is te bizar voor woorden dat Marokko, een land dat pretendeert een rechtsstaat te zijn of in ieder geval te willen zijn, en sinds een aantal jaar de schijn wekt openbare vrijheden te waarborgen, ineens onschuldige mensen met zulke zware straffen oplegt. De mensen in kwestie hebben niets anders gedaan dan gebruik maken van hun recht om te protesteren tegen onrecht; een recht wat de Marokkaanse grondwet waarborgt, maar de Marokkaanse overheid niet respecteert.

Marokkaanse burgers in Europa zijn geschokt door de handelswijze, volgen in grote angst de ontwikkeling van de zaak en roepen de Marokkaanse overheid op een einde te maken aan dit onrecht en deze politieke gevangenen onmiddellijk vrij te laten. Daar komt bij dat de omstandigheden waaronder deze burgers zijn gearresteerd, gevangenen gezet en veroordeeld zeer verwerpelijk zijn. Zo is de families zelfs het recht ontzegd de rechtzitting bij te wonen.

Wij hechten er aan te benadrukken dat het gebied Boumalne Dades deel uitmaakt van de gebieden die, overeenkomstig de aanbevelingen van de IER (Commissie voor Verzoening en Rechtvaardigheid), collectieve schadeloosstelling zouden moeten krijgen voor de lange periode van marginalisering tijdens de zogenaamde jaren van lood.

Wij vragen aandacht voor deze onrechtmatige veroordelingen en repressie, niet alleen van de Marokkaanse overheid, maar ook van Nederlandse politici, de Nederlandse overheid, mensenrechtenactivisten en mensenrechten organisaties in Nederland. Het kan toch niet zo zijn dat Nederlandse politici, intellectuelen en bewuste burgers die strijden voor mensenrechten in China, vergeten dat in de achtertuin (of het voorportaal) van Europa ook mensenrechten worden geschonden. Of zijn het politieke belangen die bepalen welke mensen-rechtenschendingen al dan niet in aanmerking komen voor veroordeling en wordt er gemeten met twee maten?

Wij zullen in ieder geval blijven strijden voor een democratisch Marokko dat de vrijheid van meningsuiting respecteert, en vragen met klem van alle maatschappelijke actoren die de mond vol hebben over de vrijheid van meningsuiting ons in deze strijd te steunen.

Namens het comité van Nederland voor de vrijlating van de Boumalne Dades gevangenen.

Zie ook Collectief weblog met het laatste nieuws in het Arabisch en Frans

woensdag 5 maart 2008

Nobelprijs voor van Walsum?

De bemiddelaar die is aangesteld door de Verenigde Naties in het conflict tussen het Koninkrijk Marokko en de Saharaans Arabisch Democratische Republiek is de nederlandse professor van Walsum.
Hoe gaat het met de professor? De vraag wordt in Nederland niet gesteld. In het kille polderland draait het nieuws om Wilders en zijn Marokkaanse tegenspelers maar de kwestie West Sahara is even onbekend als professor van Walsum.
Er is ook niet veel te melden.
Er zijn drie onderhandelingsronden geweest en binnenkort komt er nog een vierde.
Van Walsum heeft een reis om het conflictgebied gemaakt; door Marokko, Algerije en Mauretanië maar hij is niet in de Westelijke Sahara geweest. Dat is jammer want dan had hij kunnen zien wat voor graffiti de jongens van zijn vredesmacht over de archeologische bezienswaardigheden bij Tifariti hebben gespoten.
Peter van Walsum heeft wel Saharaanse vluchtelingen bezocht in hun kampen in de woestijn van zuid Algerije maar hij kon daar niemand hoop bieden. Dat is heel jammer want de vluchtelingenkampen bestaan al meer dan dertig jaar en het geduld en het vertrouwen in de Verenigde Naties begint op te raken. De stemming onder de vluchtelingen begint regelrecht oorlogzuchtig te worden. Het leiderschap van het Front Polisario blijft rustig en maant tot kalmte.

Maar naast de goed georganiseerde en ordelijke vluchtelingenkampen is er ook een ondergrondse Saharaanse beweging in het bezette gebied. Daar zijn de spanningen nog veel groter want de Saharanen staan er bloot aan vervolging door de Marokkaanse onderdrukkers. Die etnische spanningen bestaan ook in Marokko zelf want in het zuiden van dat land wonen veel Saharanen.

TanTan is een stad in zuid Marokko waar de USA graag een basis zou willen vestigen. De Amerikanen hebben daar al eens oefeningen gehouden met het Marokkaanse leger. In die stad is nu een Marokkaanse politieagent om het leven gebracht en de Marokkaanse bezetter geeft hiervan Saharanen de schuld. Het Polisario ontkent iets met de zaak van doen te hebben. Het Polisario heeft met dit soort acties dan ook heel veel te verliezen.

Het Saharaanse verzet binnen het bezette gebied is opvallend geweldloos en een belangrijke rol is weggelegd voor vrouwen. Een beroemde naam daarbij is Aminatou Haidar die de Zilveren Roos is toegekend en ook de Juan Maria Bandres mensenrechtenwerk-prijs, en zij heeft een nominatie voor de Sakharov prijs gekregen en het ereburgerschap van Napels. (Tijdens een bezoek aan Nederland heeft Aminatou Haidar overigens geen weinig belangstelling gekregen.)

De ruimte voor geweldloze actie en verzet is echter heel klein. Er is veel woede en provocateurs kunnen makkelijk problemen uitlokken. In Noord Afrika is bovendien een wapenwedloop gaande tussen Algerije en Marokko. En Nederland pikt daarbij dure graantjes mee.

Wat doet Peter van Walsum er aan? Zo te zien helemaal niets. Als een kille technocraat doet hij plichtmatig de onderhandelingsrondjes terwijl hij daar zelf niet in lijkt te geloven. Wat zou er voor die man belangrijk zijn? Eigen ambitie en een mogelijke Nobelprijs voor de vrede? Of eigen ambitie en grote winst voor nederlandse wapenhandel?