zaterdag 23 juli 2011

vis, tomaat, referendum, atoombom

Het is 22 juli en er is vandaag een grote aanslag gepleegd in Oslo gericht op de premier van Noorwegen, een man die de bezetting van de Westelijke Sahara ernstig neemt. Schokkend nieuws dat moet bezinken.

Wat is de afgelopen maanden gebeurd?
In de afgelopen maanden heeft het vissen voor de kust van West Afrika even in de belangstelling gestaan op de televisie en bij onze volksvertegenwoordigers.. maar helaas was de verslaggeving wat troebel.

De alarmerende uitdrukking die veel werd gebruikt is plunderen.
Op het programma Uitgesproken VARA-televisie was aandacht voor de visplundering voor de kust van West Afrika dank zij lobbywerk van Greenpeace. In de VARA- reportage vroegen drie West-Afrikaanse vissers, uit Senegal, Mauretanië, en de Kaap-Verdische Eilanden, om aandacht voor de overbevissing door Europese schepen voor de kust van West Afrika. Het is opmerkelijk dat de Westelijke Sahara daar niet bij is genoemd dat toch een heel groot deel van die kust omvat. Bovendien was de tijd van uitzending een cruciale periode voor de West Afrikaanse vis wegens de omstreden onderhandelingen tussen de EU en Marokko die in de periode van de uitzending werden gevoerd.
Het Nederlandse publiek werd ook niet ingelicht over de Nederlandse betrokkenheid bij de visplunderij. Op de Engels-talige website van Greenpeace staat een foto van een Jaczon trawler in actie, maar NIET bij de Nederlandse Greenpeace website.
Ook op de VARA Uitgesproken website wordt de Nederlandse betrokkenheid niet genoemd maar wordt wel beweerd dat het African Partnership Station bedoeld is om de controle op de visserij te verbeteren, terwijl dat toch echt een uiterst militair gezelschap is dat niets met vissen op heeft. De VARA slaat de plank mis en de Joop website praat het na. Slechte informatie. Jammer. Hoe zou dat komen? Zou de VARA last hebben van een overmaat aan Marokkaanse stoorzenders?

Ondertussen was er vrijwel geen aandacht voor de gebeurtenissen rondom het zwaar omstreden visserijverdrag tussen Europa en Marokko. Dat was illegaal gebleken en kon daarom niet zomaar worden verlengd.

In de Tweede Kamer was per motie gevraagd of de regering de Kamer vooraf over de Nederlandse opstelling ten aanzien van het onderwerp tijdens de beraadslagingen in Brussel wilde informeren. Na een debat, waaruit bleek dat staatssecretaris Bleker dat best wilde doen, is de motie ingetrokken.

Staatssecretaris Bleker informeerde de Kamer daarna, in een brief van 20 juni 2011, over het standpunt dat hij over de kwestie wilde innemen bij de Europese Landbouw- en Visserijraad op 28 juni. Hij wilde instemmen met verlenging van het illegaal verklaarde verdrag.

Op basis van eerdere aan uw Kamer gemelde overwegingen, zoals ik uw Kamer eerder heb gemeld, steun ik het onderhandelingsmandaat waarbij alle belangen zijn afgewogen, ook die van de Westelijke Sahara. Niet instemmen met het voorgestelde mandaat zou betekenen dat er geen overeenkomst gesloten zou worden, en daar heeft niemand belang bij, ook de lokale bevolking niet. Zonder partnerschap zijn er immers ook ge en middelen beschikbaar ten gunste van die groep. In het onderhandelingsmandaat is mede op aandringen van Nederland opgenomen dat Marokko tussentijds dient te rapporteren over de mate waarin de beschikbaar gestelde EU-fondsen ten goede komen aan de verschillende regionale bevolkingsgroepen.

De staatssecretaris noemt de bewoners van de Westelijke Sahara een regionale bevolkingsgroep... en dat hoort de Koning van Marokko graag. Bleker en zijn adviseur praten de Koning naar de mond met het Marokkaanse regio-trucje. Maar dat werd doorzien want in de Tweede Kamer begrijpt men dat de Westelijke Sahara geen Marokkaanse regio is.

De Partij voor de Dieren heeft een motie ingediend om het visserijprotocol tussen de EU en Marokko niet te verlengen. In het debat verklaarde Bleker daar niet blij mee te zijn en de motie te ontraden.
Toch is de motie aangenomen met steun van de PVV, SP en PvdA.

Op de vergadering van de COREPER, het Comité van Permanente Vertegenwoordigers, waarin de zaak werd besproken heeft Nederland inderdaad tegen de verlenging van het verdrag gestemd. Maar Duitsland was opeens van mening veranderd en stemde voor. De Duitsers gingen akkoord onder het voorwendsel dat de geheime informatie van Marokko waaruit zou blijken dat de Saharaanse bevolking profijt heeft bij het verdrag, voldoende geloofwaardig is om de zaak te rechtvaardigen. En dat gaf de doorslag waardoor het verdrag kon worden verlengd.

Dat heeft in Duitsland stof doen opwaaien. Bij de SPD is men er niet blij mee, net als bij de Linke. Lees meer bij de Bundestag
en readers-edition en het Zentrum für Europäische und Orientalische Kultur.

Na de stemming in COREPER verscheen, als mosterd na de maaltijd, een verklaring van drie Saharaanse vissersassociaties in Dahkla waarin wordt gesteld dat de Sahraanse bevolking geen profijt heeft van de Europese visserij. Toch is het nog niet gedaan met het verdrag. De verlenging moet nog goedgekeurd worden door het Europees parlement en daar zal de verklaring zeker ter sprake komen. Dat zal niet onopgemerkt blijven.

En dat was de vis. Er is ook nog de tomaat. Er is een plan van de Europese Commissie voor een landbouwhandelsakkoord met Marokko. Maar de meerderheid van de landbouwcommissie van het Europees Parlement heeft 'neen' gezegd tegen de bekrachtiging ervan en het akkoord is daarmee afgewezen. Excellentie Akhannouch kwam er voor uit Marokko, maar hij heeft Jose Bové kennelijk niet kunnen uitleggen waarom de tomaten uit de Westelijke Sahara helemaal in Europa verkocht moeten worden. Het zal nu duidelijk zijn dat, hoewel de Spaanse vissers graag de West-Afrikaanse vis vangen, vooral de Spaanse boeren liever geen West-Afrikaanse tomaten op hun markt zien.

De vis en de tomaten haalden het grote nieuws niet maar Marokko kwam wel in de schijnwerpers door de vele demonstranten die elkaar elke zondag vinden op de straten en pleinen van het land onder de noemer van de beweging van de 20e februari. De heilige koning Mohammed VI beloofde op 17 juni in een televisie-toespraak verbeteringen in een nieuwe grondwet. Het volk mocht de grondwet zelf goedkeuren in een referendum op 1 juli. De vernieuwingen in de grondwet bestaan voornamelijk uit de regionalisatie van het bestuur, wat niet erg nieuw is maar voortvloeit uit de strategie ten opzichte van de Westelijke Sahara. Marokko wil de Westelijke Sahara autonomie verlenen. Dat is de basis van het Marokkaanse vredesvoorstel aan het Front Polisario, die dat best onderwerp wil maken van een referendum als dat ook onafhankelijkheid als keuzemogelijkheid biedt maar dat weigert heilige onschendbare Mohamed categorisch.
Omdat Mohamed de Saharanen geen enkel andere mogelijkheid wil of kan bieden gaat Marokko nu de autonomie eenzijdig invoeren voor de "Saharaanse regio". Voor Saharanen is binnen zijn gedroomde Marokko alleen plaats als een "culturele groep" binnen een eigen autonome regio. Dat moet ook gelden voor Amazigh als Riffijnen, Soussi's en andere Berbers. Mohamed wil zo de steun verwerven van deze van oudsher opstandige onderdanen. Maar de Islamitische vorst noemde nog andere culturele groepen, met name zoekt hij steun bij Joodse gemeenschap en de Joodse lobby in de USA en elders.
Daarnaast worden de Andalusiërs als Marokkaanse groep genoemd, hoewel die regio bij Spanje hoort.
De Marokkanen in het Marokkaanse buitenland krijgen volgens de grondwet een eigen raad. Zij blijven immers Marokkanen die loyaliteit aan Mohammed moeten betuigen.

Na de speech kreeg Mohammed veel complimentjes. Van Sarkozy, Clinton en zelfs VN-chef Ban ki-Moon. Hoewel Saharanen min of meer de schouders ophaalden over het gebeuren vond de president van de SADR de hervormingen reden de VN-chef een duidelijke brief te schrijven.

Het Marokkaanse referendum werd een "groot succes". Rond de 98 procent gaf de Koning zijn zin. Felicitaties stroomden binnen. De 20Feb beweging is echter niet tevreden. Maar die doen er niet toe. Wat telt zijn de Europese belangen. Begerige ogen zien de olie voor de kust van de Westelijke Sahara. En mogelijkheden om hele moderne techniek te verkopen, om kerncentrales te bouwen.