Persbericht Amnesty International

Amnesty-groep Epe zet zich in voor Chekib El-Khiari

De werkgroep van Amnesty International gemeente Epe gaat zich de komende tijd extra inzetten voor de vrijlating van de Marokkaanse gewetensgevangene Chekib El-Khiari.
El-Khiari is de oprichter van een mensenrechtenorganisatie, die o.a. campagne voert tegen de drugshandel in het noorden van Marokko. Op 17 februari 2009 moest hij zich op het politiebureau melden, volgens het staatspersbureau vanwege zijn uitspraken over betrokkenheid van hoge ambtenaren bij drugshandel en corruptie. De volgende dag werd zijn huis doorzocht en werden zijn computer en documenten in beslag genomen. Chekib El-Khiari zit een gevangenisstraf van drie jaar uit vanwege het ondermijnen of beledigen van openbare instellingen, voor het openen van een bankrekening in het buitenland en het overmaken van geld zonder de juiste vergunning. Amnesty International beschouwt hem als gewetensgevangene die vastzit vanwege kritiek op de Marokkaanse autoriteiten, en eist zijn onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating.
De werkgroep heeft uw steun nodig om Chekib El-Khiari vrij te krijgen en vraagt u om ook een schrijfkaart te ondertekenen en te versturen. U kunt hiervoor naar de schrijfmiddag komen op maandag 8 februari van 14.00-16.30 uur in de bibliotheek van Epe. Een lid van de werkgroep is dan aanwezig voor informatie. U kunt de kaarten ook afhalen bij de bibliotheken en Wereldwinkels in Epe en Vaassen en bij diverse kerken in Epe en Vaassen.
De Amnesty werkgroep voert in februari ook actie voor Kang Gun, een Zuid-Koreaans staatsburger die in maart 2005 naar Noord-Korea werd ontvoerd en mogelijk werd gemarteld.
Schrijven helpt niet altijd, niet schrijven helpt nooit

Natuurlijk kunt u ook kiezen voor een schrijfabonnement, waarbij u de kaarten maandelijks, tegen kostprijs, toegestuurd krijgt. Hiervoor kunt u contact opnemen met Dolly Sahanaja, tel.nr. 0578-620388. E-mailadres: dolly.sahanaja@hotmail.com.
Inlichtingen over het werk van Amnesty International en de werkgroep kunt u verkrijgen bij Hanneke Molenaar, tel. 0578-627926, e-mailadres: hanneke.molenaar@gmail.com
Of kijk op de website van de werkgroep: www.epe.amnesty.nl

Nederlands nieuws: Molukken, Wilders, van der Laan

In Culemborg is de noodverordening opgeheven en in plaats daarvan een samenscholingsverbod ingesteld voor de komende zes maanden. Dit alles wegens slaande ruzie tussen Marokkanen en Molukkers die al lange tijd gaande is.

De ruzie tussen Marokkanen en Molukkers in Culemborg was al een tijdje gaande voordat die tijdens oud en nieuwjaar weer oplaaide.
Er zijn al langer klachten over Marokkaanse jongeren in Culemborg, zoals over het slopen van een lijkwagen in 2005. Het is een schrijnend voorbeeld van wangedrag dat terugkeert in de verhalen; waarschijnlijk omdat de daders niet zijn gepakt en er nooit excuses voor zijn gemaakt.

Over Molukse jongeren zijn doorgaans niet veel klachten meer. Dat was anders toen de Molukse guerilla in Nederland was uitgebroken na het bezoek van Suharto in 1970. Dat is nu verleden tijd. Korter geleden zijn de Zuid Molukken zelf het toneel geweest van uiterst trieste conflicten waarbij Islamitische milities een hoofdrol speelden.

Aan de andere kant is er de laatste tijd een overvloed aan incidenten met Marokkaanse jongeren in Nederland: het scooterongeluk waarbij een voetganger is doodgereden waarna ziekenhuis personeel werd bedreigd; in een ander geval werd ziekenhuispersoneel gedwongen tot een reanimatiepoging; en is er gedonder in Zaltbommel.

Het web gonst van discussie. De Arabist Hans Jansen zegt dat het wangedrag de Islamistische manier is om andersdenkenden te bekeren, wat heftig wordt bestreden door bloggers als Peter Breedveld. Bij Amazightv staat een filmpje waarin de Marokkaanse handen worden schoongewassen. Het mediafenomeen Wilders bleef lang stil want heeft het heel druk met zijn proces maar wilde dan toch naar Culemborg; en daar is hij niet welkom.
Onder Molukkers is het in Culemborg ook niet gezellig.
Het is ijzig in Nederland en allemaal niet zo grappig.

De verantwoordelijke minister van der Laan gaat op 2 februari naar Culemborg. De PvdA minister van integratie gaat daarna, van 7 tot 11 februari, naar Marokko. Naar de Molukken gaat hij niet.

Gevangen Aminatu ereburger

De Italiaanse gemeente Sesto Fiorentino heeft een zusterstad in het Saharaanse plaatsje Mahbes. Vorig jaar heeft Zahra Ramdán, (foto) bestuurslid van de Nationale Unie van Saharaanse vrouwen, in Sesto Fiorentino een plaquette onthuld ter gelegenheid van het 25-jarige verbond.
Afgelopen week heeft de gemeenteraad van Sesto Fiorentino met algemene stemmen besloten om Aminatu Haidar het ereburgerschap aan te bieden om uitdrukking te geven aan solidariteit met de Saharaanse die op vreedzame wijze het recht van haar volk op mensenrechten en zelfbeschikking verdedigd.

Aminatou Haidar is nu thuis in het door Marokko bezette Westelijke Sahara. Nadat zij in New York een prijs had opgehaald mocht zij van de hysterische Marokkaanse autoriteiten haar land niet meer in, wat pas veranderde na grote internationale druk. Maar nu is haar leven veranderd. Haar huis staat onder constante bewaking. Zij wordt voortdurend gevolgd waar zij ook gaat. Buitenlandse journalisten en sympathisanten worden tegengehouden, familie die haar wil bezoeken wordt lastig gevallen, bedreigd en soms mishandeld, familie en vrienden worden regelmatig wegens contacten met Aminatu opgepakt en vastgehouden.
Aminatu Haidar heeft een slechte gezondheid omdat ze lijdt aan bloedarmoede en een maagzweer. Ze komt de gevolgen van haar hongerstaking langzaam te boven. Tijdens haar verblijf in Spanje heeft ze goede medische verzorging gekregen en ze wil kunnen terugkeren om die behandeling af te maken omdat ze denkt dat ze geen goede verzorging kan krijgen in Marokko en de bezette Westelijke Sahara. Maar veel bewegingsvrijheid heeft zij als Saharaanse niet, ook al zit ze niet in de gevangenis.

Update 27-1-10:
* Aminatu is ondertussen naar Spanje gereist. In een gesprek met de krant “La Provincia” verklaard ze dat de toestand in haar land verslechterd.
* Op Amazigh.nl, een uitstekende nederlandstalige Berbersite, staat een uitgebreide Riffijnse discussie over de hongerstaking van Aminatu en de Westelijke Sahara.

Saharaanse herder vermoord

De heer Mahjoub Mbarek Amaidane, Saharaans burger oorspronkelijk afkomstig uit El Aaiun, Westelijke Sahara, is woensdag 6 januari 2010 in de ochtend overleden, kort na een aanhouding door de Marokkaanse politie waarbij zijn identiteit werd vastgesteld. Na de controle is Amaidane verder gereden. Na enige tijd werd de auto van Amaidane achtervolgd door een busje van de gendarmerie en werd door schoten tot stoppen gedwongen. Mahjoub Mbarek Amaidane heeft zijn auto aan de kant gezet en is met de handen omhoog uitgestapt. Daarna is hij verpletterd onder zijn auto toen die kantelde omdat de voor- en achterbanden kapot werden geschoten. De wagen stond op de rand van de weg naast een soort greppel.
De heer Mahjoub Mbarek Amaidane was een gerespecteerd burger. Na bijna 30 jaar in de Phosbucraa mijnen gewerkt te hebben woonde hij voor 2 jaar in de woestijn bij Tan Tan, waar hij zijn kudde geiten en kamelen hoedde. Hij was de vader van 12 kinderen en was op zijn laatste reis vergezeld door zijn zoon van 14 jaar die nog steeds wordt behandeld voor zijn verwondingen in het ziekenhuis in Tan Tan, waar hij streng wordt bewaakt door de politie, zonder dat de familie toestemming krijgt hem te bezoeken.
Er is een klacht ingediend door de familie die vraagt om een onderzoek naar de omstandigheden rond de dood van de heer Amaidane met het doel dat de schuldigen worden gestraft. Maar gezien de aard van de Marokkaanse gendarmerie heeft men weinig hoop op een fatsoenlijke behandeling van de klacht.

Mahjoub Mbarek Amaidane is de oom van de marathonloper Salah Hmtou Amaidane die in Frankrijk politiek asiel heeft gekregen.

bron: Amis du Peuple du Sahara Occidental

Autonomie in Marokko, ook niet leuk voor de Rif

Marokko wil niet alleen de Westelijke Sahara helemaal in bezit krijgen maar wil het bovendien als legitiem bezit erkend zien door de internationale gemeenschap. Dat is een hele lastige opgave. Want nu, na ruim dertig jaar wordt de Marokkaanse bezetting nog steeds niet erkend. Bovendien heeft Marokko niet het hele gebied in handen maar ongeveer viervijfde van het gebied. Het vijfde deel dat wordt gecontroleerd door het Polisario zal Marokko alleen met grof militair geweld kunnen inlijven, en het is alles behalve zeker dat zo'n militaire operatie ook zal slagen want het Polisario is geen onbeduidende tegenstander. Bovendien is er een vredesmissie van de Verenigde Naties in het gebied aanwezig om toezicht te houden op de wapenstilstand. De gewelddadige verovering van het resterende gebied is dus voorlopig uitgesloten als mogelijkheid om de Westelijke Sahara volledig in bezit te nemen en de wereld voor een voldongen feit te stellen. Wat kan Marokko dan nog?

Men kan het via diplomatieke weg proberen. Maar de vredesonderhandelingen die via de Verenigde Naties lopen bieden ook geen uitzicht op Marokkaanse heerschappij over het gebied. Want in de onderhandelingen is afgesproken dat er een referendum moet worden gehouden. Hassan II, de vorige koning van Marokko geloofde daar nog wel in maar Mohammed VI ziet er niets in. Dat is begrijpelijk want een mogelijke uitkomst van de volksraadpleging is onafhankelijkheid. Mohammed VI wil dat woord niet horen, laat staan dat hij het als keuze voor een volksraadpleging kan aanvaarden.
Welke weg staat er dan nog open? Tijdrekken. Marokko hoeft niets te doen want er worden geen sancties ingesteld wegens de schending van de grenzen, en heeft de tijd. De aandacht wordt gericht op andere zaken, bijvoorbeeld van culturele of godsdienstige aard, en men hoopt dat het Saharaanse probleem ooit vanzelf verdwijnt. Dat is de laatste jaren een geslaagde taktiek gebleken maar na het Haidar echec is gebleken dat het verzwijgen uiteindelijk ook niet werkt want door Haidar's actie is de druk om uit de impasse te raken steeds groter geworden. Dat komt ook door de Spaanse onderzoeksrechter Garzon die weer bezig is met een onderzoek naar de beschuldiging van volkerenmoord door Marokko. Dat onderzoek kan het gemis goedmaken van de Marokkaanse verzoenings en waarheidscommissie die zich niet met de Westelijke Sahara bezig heeft gehouden.
De militaire bezetting en de bewaking en het onderhoud van de 2500 kilometer lange muur dwars door de Westelijke Sahara blijft enorm veel geld kosten. Hoewel de Marokkaanse bevolking timide blijft is het gezag van de koning toch niet zo heel stevig. Van oudsher zijn er gebieden waar geen belasting wordt geïnd, ook in de Rif. In de binnenlandse politiek wordt het steeds lastiger om uit te leggen waarom zoveel geld en moeite aan de Westelijke Sahara wordt besteed. In de verschillende regio's is men jaloers op de voorkeursbehandeling die Marokkanen, en Marokko-freundliche Saharanen, in de Westelijke Sahara krijgen.

Er is een nieuw Marokkaans plan om de diefstal van de Westelijke Sahara wit te wassen. Het is een initiatief waarbij de regio's worden gereorganiseerd. Mohammed VI heeft een kabinetswijziging doorgevoerd en een commissie ingesteld voor de decentralisatie van zijn land. In dit initiatief wordt de Westelijke Sahara beschouwd als een Marokkaanse regio, wat het niet is. In de nieuwe decentrale organisatie van de regio's wordt opnieuw autonomie voorgesteld aan alle regio's. Het is vooral bedoeld als oplossing van het Sahara-conflict.

Het oude Marokkaanse voorstel aan de Westelijke Sahara om autonomie te verlenen was niet veel meer dan een taktiek om de vredesonderhandelingen onder leiding van de VN te vertragen. Als voorstel aan het Polisario was het kansloos, maar de suggestie van toegevendheid die in het autonomie-voorstel ligt besloten had wel enig effect in het buitenland.

De Marokkaanse uitleg dat de Westelijke Sahara net zo Marokkaans is als de Rif of de Souss-regio is heel brutaal. Daarom moet de Marokkaanse propaganda machine op volle toeren werken. Het liedje van de autonomie moet vaak en hard worden gedraaid. Bij Souss-online is een voorbeeld daarvan in de Nederlandse taal te lezen.

Maar het is de vraag of het regionale streven voor meer autonomie, zoals onder andere in de Rif, gebaat is met de gelijkgestelling met de internationale strijd voor een rechtmatige oplossing van het conflict om de Westelijke Sahara. Het regionale streven van de Berbers heeft een etnische grondslag terwijl het conflict om de Westelijke Sahara in de grond een volkenrechtelijke zaak is. Het gaat daar om internationale grenzen en niet om culturele verschillen zoals bij de Berbers.
Het artikel bij Soussonline wijst op een koers waarbij de regionalisering in Marokko wordt ingezet om in buurland Algerije de roep om autonomie en etnische onrust aan te wakkeren. Dat is grensoverschrijdend in meerdere opzichten.

Marokko wil met het autonomie-plan de souvereiniteit over de Westelijke Sahara erkend krijgen terwijl juist die souvereiniteit de inzet is van het conflict.

Regionalisering is een witwas-poging om onrechtmatige landroof internationaal erkend te krijgen waarbij nu de etnische kaart wordt gespeeld. De geschiedenis leert dat zoiets niet zonder gevaren is.

Autonomie in Marokko, leuk voor de Rif

Mohammed de Zesde, de leider der gelovigen en Koning van Marokko is op de televisie geweest. Hij heeft gesproken over de Westelijke Sahara. Hij heeft een alternatief voor het referendum over de toekomst voor de Westelijke Sahara. Dat referendum is een onderdeel van het vredesvoorstel dat samen met de Verenigde Naties is opgesteld. Mohammed's eigen voorstel is het oude bekende autonomie-voorstel dat hij gewoon nog weer eens heeft voorgesteld. Hij deed dat in een rede voor de hele natie op televisie afgelopen zondag. Zijne Majesteit heeft aangekondigd een commissie in te stellen die het Noord-Afrikaanse land moet gaan decentraliseren.
In de Rif zal men er blij mee zijn.
Het Polisario zag en ziet niets in het voorstel maar klaagt over schendingen van het bestand door de Marokkanen. Het Polisario doet ook een beroep op Spanje om werk te maken van het referendum.