Het is oorlog maar we doen net alsof we van niks weten

Na het jarenlang waarschuwen van Sahrawi's dat de toestand niet zo kan voortduren, en de uitdrukkelijke waarschuwingen om uit de buurt van de wegblokkade door Sahrawi demonstranten bij Gargarat te blijven, is het staakt-het-vuren op vrijdag 13 november door Marokko verbroken. De FAR, het Marokkaanse leger heeft de wegblokkade verwijderd en het gebied onder controle genomen.
Het Front Polisario heeft vervolgens, zoals aangekondigd, de wapenstilstand-overeenkomst tot voltooid verleden tijd verklaard.
In de overeenkomst was afgesproken om een referendum te organiseren, maar Marokko had die voorwaarde al lang geleden verworpen. Het bestand was al een illusie en het toegeven aan de werkelijkheid is op zichzelf een goede stap. Het Front Polisario heeft voor de duidelijkheid een groot aantal bommen en granaten afgevuurd op de Marokkaanse schuilplaatsen in hun verdedigingslinie. En herhaalt dat elke dag.

In de Saharaanse republiek is de algehele noodtoestand afgekondigd en uiteraard de algehele mobilisatie. In Marokko doet men alsof er niet veel aan de hand is.
De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties maakt nog steeds geen haast om belangstelling te tonen. De VN missie MINURSO voor de organisatie van het referendum die ook moet toezien op het staakt-het-vuren heeft zich aan de Polisario zijde teruggetrokken in de barakken; achter de Marokkaanse Muur trekt men op met de Marokkanen aan de dinertafels in de hotels van El Ayun, of men gaat op stap met het Marokkaanse leger, zoals bij Guerguerate.
VN-chef Guterres en de Franse minister van Buitenlandse Zaken Drian, of de net zo Franse Onder-secretaris-generaal voor VN vredesoperaties Jean-Pierre François Renaud Lacroix: allemaal steunen ze Marokko. Er is dertig jaar lang de leugen volgehouden dat Verenigde Naties de Sahrawi zullen helpen met een referendum terwijl Frankrijk alle steun voor de Sahrawi blokkeerde en kritiek op het corrupte Marokkaanse regime smoorde. Dat de Marokkaanse regering zijn afkeuring uitsprak over Franse cartoons en daarbij de islamitische haatcampagne in Frankrijk onderschreef maakte geen verschil voor Drian.
Marokko mag alles van het Macronistische Frankrijk, of het nu gaat om grootschalige export van hasj, of het goedpraten van cartoon-terreur, het schenden van mensenrechten en de vrijheid van meningsuiting, of het bedreigen van de grenzen van zijn buurlanden. Alles wordt door Frankrijk toegedekt en aangemoedigd. Daarbij weten de Fransen ook nog de Verenigde Naties op een schandalige manier te misbruiken voor hun belangen in Marokko. En dat belang schrijft nu voor dat men blijft doen alsof er nog steeds een wapenstilstand is en dat Marokko dat helemaal niet heeft gebroken. Het is afwachten hoe lang men dat volhoudt.

Koning van Marokko blijft vrije doorgang eisen over Polisario-gebied, hoopt op steun van VN missie voor het referendum, dat hij verwerpt.

Zijne Highness Mohamed VI, koning van de grootste kif producerende natie ter wereld, en Leider der Gelovigen, heeft ter gelegenheid van de herdenking van de "Groene Mars" weer de jaarlijkse redevoering gehouden die traditiegetrouw een provocatie van de internationale rechtsorde is geworden. De "Groene Mars" was een schijnvertoning waarbij Marokkaanse burgers in naam van de Islam West-Sahara introkken om "vreedzaam" de Spanjaarden te verjagen en het gebied te "bevrijden" van de kolonisator. In werkelijkheid was achter de schermen in nauw overleg met Spanje, samen met Mauritanië het gebied onderling verdeeld. De honderdduizenden "vrijwillige" Marokkaanse demonstranten waren de afleidingsmanoeuvre voor het internationale publiek. Buiten de schijnwerpers trok het Marokkaanse leger West-Sahara binnen waar het een genocidale terreurcampagne tegen de oorspronkelijke bewoners begon. De bevolking die de woestijn in vluchtte werd met napalm gebombardeerd. De Groene Mars was een misdaad tegen de menselijkheid en de triomfantelijke viering elk jaar is een uiting van grote minachting voor mensenrechten. 

Koning Mohamed zei in zijn redevoering "alle vertrouwen te hebben dat de Verenigde Naties en MINURSO hun plichten zullen blijven vervullen in termen van handhaving van het staakt-het-vuren in de regio". Die MINURSO is de VN missie om het referendum te organiseren. Het is hetzelfde referendum dat Zijne Highness overbodig acht maar het Polisario in 1991 als voornaamste reden zag om tot een staakt-het-vuren te komen. De Sahrawi's klagen de laatste jaren steeds harder dat de bescherming van de VN Marokko de kans geeft hun land leeg te plunderen. Dat zij daarin gelijk hebben wordt bewezen door de WSRW. Europese en zeker ook Nederlandse bedrijven zijn daarbij drijvende krachten.

De vluchtelingen zijn het zat en eisen actie van het Polisario. Die is er gekomen in Gargarat, of Guerguerat of Karkarat, الكركرات. Het is de plaats waar de weg vanuit Marokko naar Mauretanië en de rest van Afrika over Polisario-gebied loopt. Een stukje van een paar honderd meter. Maar er staan nu Sahrawi demonstranten en die blokkeren de weg. Ze eisen een referendum. Dat is heel vervelend voor koning Mohamed VI aangezien zijn buurland Algerije de grens voor hem dichthoudt. Het verkeer vanuit Marokko naar Afrika kan dus niet via Algerije. Het ligt voor de hand dat de Marokkaanse dictator niet met zich wil laten sollen en hard militair ingrijpen als de oplossing ziet. Maar dat moet dan wel gebeuren op Polisario-gebied, waar Gargarat nu eenmaal ligt volgens de bestandslijnen van 1991 en dat zal dus een schending van het bestand betekenen. Het Front Polisario heeft de noodtoestand afgekondigd en is aan het mobiliseren. Mauritanië stuurt ook troepen naar de grens. De president van de Saharaanse republiek heeft verklaard dat, zodra Marokkanen ook maar een haar krenken van de protesterende burgers bij Gargarat, de totale oorlog wordt afgekondigd. Het is namelijk ook nog eens tien jaar na de bloedige ontruiming door Marokko van het ontzagwekkende protestkamp Gdeim Izik dat een vers diep trauma heeft veroorzaakt bij vele Saharawi's, en waarbij het Polisario toen knarsentandend heeft toegezien zonder direct in te grijpen.

Wat gaat Europa doen? De Franse minister Drian is op bezoek geweest bij zijn ambtsgenoot in Marokko. Daar is gesproken over de moord op de Franse leraar, en de aanval op de kerk in Nice door cartoonfobische moslims en steun van Marokkanen in de strijd tegen de beledigde moordmoslims. Die steun is er zeker van de onverschrokken Zineb El Rhazoui maar zij woont niet voor niets in Frankrijk.. Het cynische bewind van Mohamed VI gebruikt de suggestie van steun in de strijd tegen de terreur in Europa als ruilmiddel om de bange Europeanen te chanteren, net zoals men altijd steun beloofd tegen de drugssmokkel maar ondertussen de productie van hasj blijft opvoeren. Het is de vraag hoe ver Drian, en Europa, deze keer meegaat met de Marokkaanse wens om de betoging bij Gargarat kapot te maken.