Op het Allochtonenweblog wijst Ewoud Butter op de belangrijke plaats van de Islam in de Nederlandse koloniale geschiedenis. Die werd goed duidelijk in 1873 toen het Sultanaat Atjeh zich niet liet verslaan. Dat is in Nederland vrijwel vergeten maar in Atjeh allerminst. De Atjenese strijd tegen het Koninkrijk der Nederlanden kwam niet ten einde met de gevangenneming van de Queen of Jihad in 1901. De strijd is altijd doorgegaan, zelfs tot na de Indonesische onafhankelijkheid. Daarna laaide de strijd weer op tegen Suharto die in Atjenese ogen een marionet was van de oude vijand.
De zeer wrede Nederlandse strijd tegen de Atjenese Islam geniet weinig belangstelling en wordt vergeten. Wat ook wordt vergeten, en ook wordt verzwegen, is de holocaust van 1965-1966. In die periode zijn de linkse Indonesische partijen vernietigd onder leiding van de massamoordenaar Suharto die met Nederlandse steun zeer lang aan de macht is gebleven. Verantwoordelijk voor het bloedbad waren Indonesische Islamitische politieke groepen die samenwerkten met het Indonesische leger. De samenwerking tussen Nederlandse rechts-christelijke politieke groepen met het Islamitisch fascisme dat toen langdurig de macht overnam was innig maar men wil daar niet aan worden herinnerd.
De politieke situatie in Indonesia lijkt op de Marokkaanse. In Indonesia is de massamoord van 1965-66 nog steeds taboe - het is niet vergeten maar de daders hebben nog de macht dus er wordt over gezwegen en discussie wordt gesmoord. Net als in Marokko het verjagen van de Saharanen uit de Westelijke Sahara taboe is en elke discussie wordt gesmoord, tot in de Marokkaanse emigratielanden aan toe. In Nederland wordt binnenkort 40 jaar Marokkaanse immigratiegeschiedenis herdacht en er zal geen ruimte zijn voor het taboe-onderwerp net zomin als op het "nationaal islamcongres". En ook de samenwerking tussen het Islamitisch fascisme in Marokko en rechts-christelijke groepen in Nederland houdt men liever onder het tapijt.
Vandaag is 4 mei, de dag waarop in Nederland nationaal wordt herdacht. In de woorden van het Nationaal Comité: zijn dat "momenten waarop we met elkaar stilstaan bij slachtoffers van oorlogsgeweld en onvrijheid en we ons realiseren hoe kwetsbaar de vrijheid is." Indonesische, Marokkaanse of Saharaanse slachtoffers van Nederlands en Islamitisch fascisme worden niet genoemd. Alweer een jaar waarin een kans is gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten