Frankrijk wordt gezien als de kwade genius achter het Marokkaanse wangedrag in de Westelijke Sahara. Het zijn de Fransen die in de Veiligheidsraad weigeren om de mensenrechten in de Westelijke Sahara door de VN missie in het gebied te laten bewaken. De Fransen hebben altijd militaire en diplomatieke steun aan Marokko geboden in de strijd tegen het Front Polisario. Mauritanië werd ook door de Fransen geholpen tegen het Polisario waarbij zelfs een directe confrontatie ontstond toen het Polisario Franse technici gevangen nam en in L’opération Lamantin de Franse luchtmacht Polisario troepen bombardeerde.
Het Franse persburo AFP had vorig jaar nog een kaartje op haar website waarop de Westelijke Sahara als onderdeel van Marokko was afgebeeld. Tegenwoordig staat er een stippellijntje. AFP verspreid veel nieuws met geruchten en suggesties die het Polisario in verband brengen met Islamitische terroristen. Zelfs toen hulpverleners uit een Polisariokamp werden ontvoerd, nu een jaar geleden, wist het AFP insinuaties te produceren die het Polisario van de ontvoering beschuldigden waardoor elk onderscheid tussen het Marokkaans persburo MAP en het Franse AFP verdwenen leek. Niemand die vreemd opkeek toen 21 oktober een AFP-bericht verscheen in de Malinese media, met de mededeling dat Saharanen uit de vluchtelingenkampen zich bij de jihadisten in het noorden van Mali zouden hebben aangesloten, want zulke Frans/Marokkaanse propaganda is er al jaren. Maar er werd wel verbaasd gereageerd toen het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken tijdens een persconferentie dat gerucht ontzenuwde.
Een hele opmerkelijke stap werd gezet door President Hollande die de massamoord op 17 oktober 1961 op tientallen of zelfs honderden Algerijnen in Parijs heeft erkend. Het is, na zo lange tijd, voor het eerst. De verhouding van Frankrijk met Algerije is kennelijk aan het veranderen en daarom kan de verhouding met Marokko niet hetzelfde blijven. Frankrijk zal in een andere positie tegenover het Polisario komen staan.
dinsdag 23 oktober 2012
zaterdag 13 oktober 2012
Het Nobel comité en het vierde UN comité
Het is vrijwel altijd een verrassing wie of wat het Nobel comité een prijs wil geven. Dit jaar is de vredesprijs voor de Europese Unie en het is moeilijk voor te stellen dat er iemand is die dat ook maar een moment heeft verwacht. En toch is het niet onlogisch want de EU heeft een zeer oorlogszuchtig continent rustig gehouden en dat was ook de bedoeling van het Europese project.
Ondertussen zijn er politici die de EU voor andere zaken willen gebruiken zoals daar is ene Mark Rutte, de leider van de VVD, een politieke partij die fungeert als moederschip van Nederlands extreem-rechts. Rutte is ook minister-president van een kabinet dat door extreem-rechts mogelijk werd gemaakt. Rutte vind dat Europese vredesideaal maar oudemannenpraat. Rutte voert liever met vrienden als Sarkozy, Berlusconi en Cameron een makkelijk Europees oorlogje tegen Libië. Maar Rutte reageert niet zoals Wilders op het toekennen van de vredesprijs.
De vrede binnen Europa is door de EU geborgd maar de vrede met het buitenland van Europa is een heel andere zaak. De EU is niet alleen opgericht door eenvoudige Europese landen maar door koloniale wereldrijken.
Nederland is zijn overzees gebied vrijwel kwijt maar heeft soms toch nog wat spanning met het min of meer aangrenzende Venezuela. Frankrijk heeft nog steeds Frans-Guyana zodat Suriname toch aan de EU grenst maar alles lijkt daar rustig.
Aan de Spaans-Europese grens met Marokko ligt dat anders. Marokko heeft een politiek verdeeld landschap. Van oudsher wordt men daar verenigd door gezamelijke strijd tegen buitenstaanders. Als de politieke macht in Marokko eenheid en afleiding zoekt wordt er opgeroepen tot een jihad tegen het christelijke Ceuta en/of Melilla, twee kleine Spaanse enclaves in Noord-Afrika. Dat gaat al eeuwen zo maar inmiddels is Spanje toegetreden tot Europa. Het streven om de enclaves te "bevrijden" van het Europese juk maakt een hoogst merkwaardige indruk omdat in Europa toch vooral de indruk bestaat dat het Marokkaanse volk en masse het Europese juk opzoekt.
Minder folkloristisch is de Spaanse koloniale erfenis in de Westelijke Sahara. Dat gebied is nog steeds niet fatsoenlijk overgedragen aan de rechthebbenden. En daarom staat die kwestie nog steeds op de agenda van het vierde comité van de Verenigde Naties. Een verbeterpunt voor het Europese vredesbeleid dat ook wordt aangedragen door de Western Sahara Resource Watch die de Verenigde Naties heeft opgeroepen om de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen in de Westelijke Sahara te laten onderzoeken door het Internationaal Gerechtshof.
De WSRW is overigens ook niet positief over de Nobelprijs voor de EU omdat de EU ten aanzien van de Westelijke Sahara het internationale recht schendt. Wellicht zien we de Nobelprijswinnende EU dus nog eens in het Haagse strafbankje!
Ondertussen zijn er politici die de EU voor andere zaken willen gebruiken zoals daar is ene Mark Rutte, de leider van de VVD, een politieke partij die fungeert als moederschip van Nederlands extreem-rechts. Rutte is ook minister-president van een kabinet dat door extreem-rechts mogelijk werd gemaakt. Rutte vind dat Europese vredesideaal maar oudemannenpraat. Rutte voert liever met vrienden als Sarkozy, Berlusconi en Cameron een makkelijk Europees oorlogje tegen Libië. Maar Rutte reageert niet zoals Wilders op het toekennen van de vredesprijs.
De vrede binnen Europa is door de EU geborgd maar de vrede met het buitenland van Europa is een heel andere zaak. De EU is niet alleen opgericht door eenvoudige Europese landen maar door koloniale wereldrijken.
Nederland is zijn overzees gebied vrijwel kwijt maar heeft soms toch nog wat spanning met het min of meer aangrenzende Venezuela. Frankrijk heeft nog steeds Frans-Guyana zodat Suriname toch aan de EU grenst maar alles lijkt daar rustig.
Aan de Spaans-Europese grens met Marokko ligt dat anders. Marokko heeft een politiek verdeeld landschap. Van oudsher wordt men daar verenigd door gezamelijke strijd tegen buitenstaanders. Als de politieke macht in Marokko eenheid en afleiding zoekt wordt er opgeroepen tot een jihad tegen het christelijke Ceuta en/of Melilla, twee kleine Spaanse enclaves in Noord-Afrika. Dat gaat al eeuwen zo maar inmiddels is Spanje toegetreden tot Europa. Het streven om de enclaves te "bevrijden" van het Europese juk maakt een hoogst merkwaardige indruk omdat in Europa toch vooral de indruk bestaat dat het Marokkaanse volk en masse het Europese juk opzoekt.
Minder folkloristisch is de Spaanse koloniale erfenis in de Westelijke Sahara. Dat gebied is nog steeds niet fatsoenlijk overgedragen aan de rechthebbenden. En daarom staat die kwestie nog steeds op de agenda van het vierde comité van de Verenigde Naties. Een verbeterpunt voor het Europese vredesbeleid dat ook wordt aangedragen door de Western Sahara Resource Watch die de Verenigde Naties heeft opgeroepen om de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen in de Westelijke Sahara te laten onderzoeken door het Internationaal Gerechtshof.
De WSRW is overigens ook niet positief over de Nobelprijs voor de EU omdat de EU ten aanzien van de Westelijke Sahara het internationale recht schendt. Wellicht zien we de Nobelprijswinnende EU dus nog eens in het Haagse strafbankje!
woensdag 10 oktober 2012
Nationale Tent Dag in Sahara
Vandaag 10 oktober is Nationale Tentdag, de nieuwe nationale feestdag uitgeroepen door La République Arabe Sahraouie Démocratique.
Het is onder andere gevierd in Marrakech met een wake door Saharaanse studenten.
In feite is het niet direct een feestdag maar een dag om te herinneren aan het tentenkamp Gdeim Izik. Op 10 oktober 2010 werden de eerste tenten neergezet in de streek die Gdeim Izik heet, buiten de door Marokko bezette hoofdstad El Ayun van West-Sahara. Ook buiten andere steden, Smara, Boujdour, Dahkla werden tentenkampen opgezet door Saharanen als protest tegen de marginalisering en achterstelling door de bezetting. Terwijl de kleinere kampen door Marokkaanse tegenwerking werden opgedoekt groeide het kamp bij de hoofdstad tot een enorme omvang. En toen besloot de Marokkaanse bezetter het kamp met geweld te ontruimen. Dat werd een enorme puinhoop met vele gewonden en doden. Het haalde zelfs het NOS journaal.
Bij het protestkamp waren ook veel buitenlanders betrokken, vooral Spanjaarden. Het Europees Parlement nam een motie aan waarin het Marokkaanse geweld werd veroordeeld. In reactie daarop organiseerde het Marokkaanse bewind een massale demonstratie tegen de bemoeienis van Spanje en de EU. Nooit eerder waren de verschillen tussen Marokko en de Europese Unie zo duidelijk.
Het initiatief tot het oprichten van het tentenkamp was inderdaad een historische gebeurtenis die het waard is om te herdenken. Volgens Noam Chomsky gaf Gdeim Izik de aanzet tot de Arabische Lente, terwijl de vorm van het tentenkamp-protest sterk doet denken aan de Occupy beweging die nog weer later zou ontstaan.
De Saharanen die in 2010 zijn gearresteerd bij de ontruiming zitten nog steeds in voorarrest hoewel voor de Marokkaanse wet de termijn van voorarrest al ruimschoots is overschreden. Nu zou de zitting op 24 oktober worden gehouden maar de datum is al vele malen verschoven en uitgesteld en dat kan weer gebeuren. Vooral als er veel buitenlandse waarnemers dreigen te komen. Maar belangstelling is er zeker want de verdachten moeten verschijnen voor een militair tribunaal van de bezetter en die kan zelfs de doodstraf opleggen.
Teken daarom de petitie voor de vrijlating van de Gdeim Izik gevangenen.
Een Spaanstalige documentaire over Gdeim Izik is hier te zien.
Het is onder andere gevierd in Marrakech met een wake door Saharaanse studenten.
In feite is het niet direct een feestdag maar een dag om te herinneren aan het tentenkamp Gdeim Izik. Op 10 oktober 2010 werden de eerste tenten neergezet in de streek die Gdeim Izik heet, buiten de door Marokko bezette hoofdstad El Ayun van West-Sahara. Ook buiten andere steden, Smara, Boujdour, Dahkla werden tentenkampen opgezet door Saharanen als protest tegen de marginalisering en achterstelling door de bezetting. Terwijl de kleinere kampen door Marokkaanse tegenwerking werden opgedoekt groeide het kamp bij de hoofdstad tot een enorme omvang. En toen besloot de Marokkaanse bezetter het kamp met geweld te ontruimen. Dat werd een enorme puinhoop met vele gewonden en doden. Het haalde zelfs het NOS journaal.
Bij het protestkamp waren ook veel buitenlanders betrokken, vooral Spanjaarden. Het Europees Parlement nam een motie aan waarin het Marokkaanse geweld werd veroordeeld. In reactie daarop organiseerde het Marokkaanse bewind een massale demonstratie tegen de bemoeienis van Spanje en de EU. Nooit eerder waren de verschillen tussen Marokko en de Europese Unie zo duidelijk.
Het initiatief tot het oprichten van het tentenkamp was inderdaad een historische gebeurtenis die het waard is om te herdenken. Volgens Noam Chomsky gaf Gdeim Izik de aanzet tot de Arabische Lente, terwijl de vorm van het tentenkamp-protest sterk doet denken aan de Occupy beweging die nog weer later zou ontstaan.
De Saharanen die in 2010 zijn gearresteerd bij de ontruiming zitten nog steeds in voorarrest hoewel voor de Marokkaanse wet de termijn van voorarrest al ruimschoots is overschreden. Nu zou de zitting op 24 oktober worden gehouden maar de datum is al vele malen verschoven en uitgesteld en dat kan weer gebeuren. Vooral als er veel buitenlandse waarnemers dreigen te komen. Maar belangstelling is er zeker want de verdachten moeten verschijnen voor een militair tribunaal van de bezetter en die kan zelfs de doodstraf opleggen.
Teken daarom de petitie voor de vrijlating van de Gdeim Izik gevangenen.
Een Spaanstalige documentaire over Gdeim Izik is hier te zien.
Abonneren op:
Posts (Atom)