De ontwikkelingen in Noord Afrika worden vergeleken met het omvallen van een rijtje dominostenen. Dat is een overdreven vergelijking want de rij omgevallen regimes is kort: Tunesië en Egypte. Deze twee op westerse belangen gerichte regimes bestonden al te lang en zijn bezweken onder de druk van strijdlustige maar ongewapende burgers die zich organiseren via moderne westerse zaken, zoals de mobiele telefoon en het internet. Nederland en Europa kijken belangstellend en afwachtend toe hoe de strijd tegen corruptie en voor openheid en transparantie zich ontwikkelen. De onthullingen van Wikileaks zijn in Nederland alweer bijna vergeten.
Tussen Tunesië en Egypte ligt Libië, een land met een leider die in Europa stevig wordt gehaat. De regeringen in Nederland en Europa, en vooral Frankrijk en Engeland, loeren op elke mogelijkheid om Kadaffi kapot te maken. Men is bereid om elke Libische oppositie voor hun karretje te spannen en te steunen met sancties, een wapenembargo, een aanklacht van het Internationaal Strafhof en alles in naam van de mensenrechten. President Obama dreigt met geweld als er geen eind komt aan het geweld. Maar gaat het de nobele bestuurders werkelijk om de mensenrechten en vreedzame verhoudingen? De Libische oppositie krijgt steun van regeringen uit het buitenland en is ook de gewelddadigste tot nu toe in de reeks dominostenen. Bestaat er een verband tussen de gouvernementele steun en de gewelddadigheid?
De Britse minister van Buitenlandse Zaken, William Hague, heeft zonder schaamte leugens verspreid om de positie van Kadaffi te ondermijnen en stuurt Britse militairen het land in die daarmee de Libische soevereiniteit schenden. Minister-president Rutte, ideologisch en persoonlijk bevriend met zijn Engelse collega Cameron, doet flink mee. De ontwikkelingen in Noord Afrika waren voor rechts Nederland om de vingers bij af te likken .. tot het een beetje mis ging en Nederlandse militairen werden opgepakt. Rutte verzweeg de zaak zo lang mogelijk en verklaarde toen dat er niets gezegd kan worden wegens veiligheidsredenen. Hare majesteit de Koningin gaat ondertussen op bezoek bij de sultans van Oman en Qatar waar het hoofdkwartier van Al Jazeera is gevestigd, het televisiestation die de revoluties in de Arabische wereld voortdurend aanwakkert. De opgepakte militairen zijn alweer terug maar een open en eerlijke verklaring van de gebeurtenissen is er nog niet.
In Marokko heerst Mohamed VI en dat is een dikke vriend van Europese regeringen. Er is in dat land veel gaande. Voor de zelfverbranding van een jonge Marokkaanse vrouw is in Nederlandse media net zo weinig belangstelling als voor de slachtoffers in de Westelijke Sahara, maar heeft in de Marokkaanse gemeenschap wel diepe indruk gemaakt. En Mohamed VI is wat bezorgd geworden over de demonstraties in zijn land die begonnen op 20 februari. De Koning heeft constitutionele hervormingen aangekondigd en zelfs een referendum. Ach ja, een referendum. Er is positief op gereageerd door volgelingen van Mohamed VI zoals het Congres-lid Buerke, senior senator John McCain, en onze eigen Gijsbert van Iterson-Scholten, leider van het Marokko project van IKV-Pax Christi, die niets van de Westelijke Sahara begrijpt.
Op 14 maart was er weer een demonstratie in Casablanca, die werd hardhandig uit elkaar gemept. Op 20 maart is er een demonstratie in Rotterdam voor een democratisch en vrij Marokko en Noord-Afrika. Ook in andere Europese landen en in Marokko zelf wordt er op die dag actie gevoerd. De organisatie is een Facebook-groep.
En ook de Saharaanse jeugd in de vluchtelingenkampen in het autonome gebied in het zuiden van Algerije, heeft gedemonstreerd voor verandering en tegen corruptie.
Ook in Spanje wordt er om meer democratie geschreeuwd.
Maar het Oranjehuis en het kabinet Rutte hoeven zich geen zorgen te maken. In Nederland bestaat geen grote beweging voor openheid en transparantie en tegen corruptie en schandaleuze zelfverrijking. De regering in Nederland kan het internationaal recht schofferen en er mee weg komen zoals dat is gebleken met de illegale inzet van militairen op Libisch grondgebied en het aanvaarden van het onwettige visserijverdrag met Marokko. Nee, hier praten sociaaldemocraten het liefst over die anderen, waarbij zoals gebruikelijk de misdaden van hun koninklijke bondgenoot in de Westelijke Sahara worden verzwegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten