De Saharaanse bevrijdingsstrijd wordt gevoerd in het zand van de woestijn en in de dorre rechtszalen van Europa.
In het West-Saharaanse zand woedt een oorlog waarbij Marokkaanse drones worden ingezet die ook onschuldige reizigers treffen. Daartegenover staan de kleine eenheden van het Saharaanse leger die zijn bewapend met lichte artillerie. Met regelmaat worden aan Saharaanse zijde successen gemeld, zoals de vernietiging van een Marokkaans steunpunt op de verdedigingslinie, en er worden ook verliezen gemeld. Marokko zwijgt over zijn militaire inzet en de slachtoffer aantallen. De VN missie in het gebied, die moet toezien op een bestand en het referendum moet organiseren, is nog wel aanwezig maar niet actief.
In de Europese rechtszalen woedt de lawfare van beide zijden. Die barstte los in 2015 toen de Spaanse onderzoeksrechter Baltasar Garzón voorstelde om 11 Marokkaanse politie- en militaire functionarissen aan te klagen wegens genocide en moord gepleegd tussen 1975 en 1991 in West-Sahara. Garzón werd op een zijspoor gerangeerd en de Marokkanen bleven vrij rond lopen.
Marokko voert op dit moment in Spanje een rechtszaak tegen journalist Ignacio Cembrero, die schrijft over Marokkaans misbruik van Pegasus afluistersoftware; en in Frankrijk tegen José Bové, een voormalig EU parlementslid die de huidige Marokkaanse premier Akhannouch beschuldigd van een poging tot omkoping. Daarnaast worden twee journalisten beschuldigd van chantage van "koning roofdier" Mohamed VI. In Belgie is een aanklacht wegens laster ingediend tegen een Israelische vrouw die zegt een dochter te zijn van Hassan II en dus een zus van de huidige koning.
De rechtszaak in Spanje tegen de Saharaanse president Ghali (die zelfs Nederlandse kranten heeft gehaald) is definitief afgedaan door de Spaanse rechterlijke macht waarna een nieuwe frivole zaak is aangespannen, nu tegen de zoon van Ghali, Luali Brahim.
Inhoudelijker zijn de zaken van het Polisario tegen de Europese Raad en de Europese Commissie. De Saharanen beroepen zich voor hun vrijheidsstrijd op het internationaal en Europees recht en met succes. Het succes is zo groot dat Marokko gedwongen is zich te bedienen van corrumperende methoden.
Dat bleek in de affaire van Patricia Lalonde ruim vier jaar geleden. De lobbyiste voor Marokko had een juridische kunstgreep mogelijk gemaakt waarmee het verbod op de plundering van West-Sahara kon worden ontdoken. Het was een schandaal maar Marokko heeft wel zijn zin gekregen, met steun van Rutte en Kaag. Vorige maand is echter bekend geworden dat de Belgische justitie onderzoek doet naar omkoping door Marokko van Europese parlementariers. Het begon als Qatargate maar het is nu Marokkogate.
En in Nederland schijnt er een comeback te zijn van Soumaya Sahla, een neder-Marokkaanse die is veroordeeld wegens deelname aan de Hofstad terreurgroep. Zij is liefdevol opgenomen door de VVD, JOVD, de Leidsche Universiteit en anderen en omgevormd tot verbindingsvrouw tussen de Marokkaanse en Nederlandse veiligheidsdiensten. Na enig rumoer is ze vorig jaar in de luwte verdwenen maaar nu is kennelijk de tijd rijp om met haar verschijning Geert Wilders de boom in te jagen. (Er komen verkiezingen aan.)
Deze week zal het Europees Parlement zich beraden op de zaak van de gevangen journalist Omar Radi die is veroordeeld voor o.a. spionage voor Nederland.
In de vluchtelingenkampen is het 16e Congres van het Polisario gaande.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten