Aminatou Haidar is in de vierde week van haar hongerstaking. Ze wordt steeds zwakker en heeft last van flauwtes. Artsen geven haar nog een paar dagen. Toch blijft zij vastberaden in haar eis dat zij haar paspoort terug wil hebben en gewoon naar huis mag. Zij staat niet alleen. De solidariteitsbeweging is groots, vooral door Spaanse inbreng maar ook door de Portugese en Engelse en Amerikaanse.
De Marokkaanse regering is opgeroepen toch maar het paspoort terug te geven door onder andere het presidentschap van de EU, de Afrikaanse Unie, de Amerikaanse minster van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, het parlement van Portugal, de president van Oost-Timor, de minister van Buitenlandse zaken van Zuid-Afrika, Amnesty International en Human Rights Watch. Het helpt allemaal niet. Mohamed Abdelaziz, de president van de Saharaanse republiek is zo wanhopig dat hij oproepen heeft gedaan aan Koningin Elisabeth en aan de Paus. Of dat laatste zal helpen is de vraag want Marokko heeft vorige week een aantal christelijke zendelingen gearresteerd en uitgewezen.
De Marokkaanse reactie op alle verzoeken om de zaak snel te schikken blijft onaangedaan en uiterst kil. Aminatou is niet meer dan een verraadster en een Algerijns geheim agent en speelt onder een hoedje met de vijand. Zij moet excuses maken en dan pas mag zij terugkeren. De minister van buitenlandse zaken Taïb Fassi Fihri laat trots en met nadruk weten dat bij de behandeling van de zaak in het Marokkaans parlement alle partijen hem blijken te steunen in de strijd tegen Aminatou. Had iemand iets anders verwacht van de Marokkaanse dictatuur? Het zijn niet alleen de Marokkaanse politieke partijen die kritiekloos de lijn van Fassi Fihri volgen. Buiten het parlement durft ook niemand in Marokko voor Aminatou op te komen. En ook in de Marokkaanse diaspora blijft het stil. De uizondering is de blog van Ibnkafka die uitlegt waarom de uitzetting van Aminatou een illegale daad was. Verder is het stil.
Terwijl de hele wereld belangstelling toont voor deze bizarre affaire is er amper interesse bij Nederlandse media en politiek. Het blijft bij een paar kleine stukjes in de kranten. Alleen de Wereldomroep houdt het verhaal in de gaten. De Marokkaanse gemeenschap in Nederland, vaak heel luidruchtig, houdt zich angstvallig afzijdig.
Aanvulling 17 december: ik kom er laat achter maar een prettige uitzondering is MVVN , de Marokkaanse vrouwenvereniging in Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten