Peter R. de Vries is een handelsmerk geworden voor mediaverslaggeving over misdaad. Hij is neergeschoten toen hij uit een televisie studio kwam. De televisie programmering werd voor het nieuws onderbroken. Het gaat om een vooraanstaande en invloedrijke figuur in de Nederlandse medianetwerken.
De gebeurtenis is hier van belang omdat de Vries betrokken is als juridisch adviseur in het proces tegen de Nederlands-Marokkaanse Taghi. Peter R. de Vries is compagnon van advocaat Kasem, die bekendheid kreeg door de beschuldiging dat hij informatie uit de Taghi zaak gelekt zou hebben. De Vries is woordvoerder van Nabil B., de Nederlands-Marokkaanse kroongetuige in de Marengo-zaak. De Vries verkeert aldus in Marokkaanse kringen. Dat is opmerkelijk en reden om bij stil te staan.
Nederland en Marokko hebben een hele intense verhouding. Gisteren, op de dag van de aanslag op de Vries, werd bekend gemaakt dat de Hoge Raad de veroordeling van de anti-Marokkaanse politicus Wilders in stand houdt. Wilders had zijn publiek gevraagd of zij "meer of minder Marokkanen" willen, en werd daarom wegens groeps-belediging veroordeeld. De Marokkaanse kwestie houdt de Nederlandse politiek in een houdgreep. De anti-Marokkanen partij van Wilders is een groot struikelblok bij een rappe kabinetsformatie. Tegenover Wilders staan pro-Marokko netwerken. Peter R. de Vries weet daar goed de weg in.
Marokko zelf is echter bijna een onbespreekbaar onderwerp in de media-netwerken. Er is af en toe een plichtmatig verslagje van een correspondent als de boel daar uit de hand loopt. Dat Marokko het bestand in West-Sahara heeft verbroken werd plichtmatig en summier vermeld. Er is geen ruimte in de medianetwerken voor de stroom van informatie over de zware repressie tegen de Marokkaanse journalistiek, zelfs in het geval van journalist Omar Radi die wordt beschuldigd van spionage voor Nederland! Gisteren, op de dag van de aanslag op de Vries, werd het proces tegen Omar Radi voortgezet, vandaag is er uiteindelijk belangstelling bij de VPRO.
De aanslag op de Vries wordt voorgesteld als voortzetting van een golf van geweld vanuit de onderwereld, als een a-politiek crimineel gegeven gericht tegen "de journalistiek" en zelfs "de rechtstaat". Het woord "Marokko" wordt niet genoemd. Ook de Vries zelf, als een spin in het media-web genesteld, heeft nooit het verband duidelijk gemaakt tussen Marokkaanse en Nederlandse netwerken, en ook al de andere Nederlandse misdaadverslaggevers leggen dat verband niet.
Het was Mohamed Rabbae die bij de commissie van Traa tijdens de IRT affaire verklaarde over de betrokkenheid van de Marokkaanse koning bij de hasj-handel. Van Traa kwam om bij een auto-ongeluk.
Sindsdien is de band tussen Marokko en Nederland intenser geworden. Peter R. de Vries heeft sinds die tijd heel veel te maken gehad met drugs-netwerken en er veel over geschreven. Maar het verband met de Marokkaanse politiek, met de maffiastaat Marokko, heeft hij nooit gelegd. Dat is opmerkelijk.
De band tussen het Nederlandse en Marokkaanse koningshuis is overigens stevig. Prins Jaime de Bourbon de Parme heeft juni 2014 een vruchtbaar bezoek gebracht aan het Marokkaans fosfaatbedrijf, dat fosfaat rooft uit West-Sahara, waarna er grof geld naar de Amsterdamse zuid-as stroomde.
De koning van Nederland laat het volk weten dat de aanslag op de Vries een aanslag is op de journalistiek en dat hij geschokt is. Maar geen woord over de journalisten die in Marokko worden verkracht door zijn collega, of over diens invloed hier in Nederland. En zelfs Wilders is daarover stil.
