Nederlandse correspondenten in Marokko hebben de lezer die meer wilde weten over de Westelijke Sahara in de loop der jaren vooral teleurgesteld. Voor Marokko bestaat er niet zoiets als West-Sahara, men mag alleen spreken over de eigen zuidelijke provincies, ook al is dat niet te rijmen met de harde werkelijkheid. De extremistische houding van Marokko in het conflict met de Saharawi's leidt tot zware censuur en een voortdurende stroom van propaganda en fake-nieuws. De Marokkaanse leugens sijpelen door naar Nederland via de Marokkaanse agenten die hier werken en via de Nederlandse correspondenten in Marokko. Er zijn hier overigens opvallend veel correspondenten voor Marokko en vrijwel geen voor Algerije, Mauritanië of West-Sahara. Een overzichtje.
Greta Riemersma voor de Volkskrant en Kees Beekman voor de Groene Amsterdammer assimileerden in het Cherifisch koninkrijk, inclusief het taboe op de Westelijke Sahara, en deden daarvan lang geleden verslag. Andere namen die uit de oude doos opborrelen zijn Julie van Traa voor de Trouw en Jannie Schipper voor de Metro. Steven Adolf van de NRC was een helder voorbeeld die, vanuit Madrid en gesteund door de rest van de NRC-buitenlandredactie, alleen heel sporadisch iets wilde melden over het Polisario of West-Sahara. Adolf pleziert Mohamed VI. Hij hield een pleidooi voor het Marokkaanse autonomie-streven in West-Sahara tijdens een discussie bij een Movies that Matter festival. Dit jaar is Steven Adolf zijn Marokkaanse vrienden te hulp geschoten met een flink stuk in de Groene met duiding van de opstand in de Rif.
Er is nu een nieuwe generatie. De dappere Willemijn de Koning valt op maar niet door verslaggeving over West-Sahara. Een andere naam is Thijs Roes, een drugsexpert van de Correspondent. Helaas is Rik Goverde alweer enige tijd geleden Marokko uitgetrapt, die moet dus iets goed gedaan hebben, hoewel hij bewust en angstvallig heeft gezwegen over West-Sahara. Gerbert van der Aa doet dat niet maar die reist meestal ergens anders in Afrika en kan moeilijk uitgezet worden.
De koningin van het Noord-Afrikaans correspondentschap is NOS correspondente Sjoukje Rietbroek, zij is inmiddels getrouwd met een leuke Marokkaan en woont vredig en volstrekt Polisario-loos in haar oosters paradijs. Een typerende bijdrage van haar was dit: In Marokko wordt heel anders over hetzelfde nieuws bericht.
Greta Riemersma voor de Volkskrant en Kees Beekman voor de Groene Amsterdammer assimileerden in het Cherifisch koninkrijk, inclusief het taboe op de Westelijke Sahara, en deden daarvan lang geleden verslag. Andere namen die uit de oude doos opborrelen zijn Julie van Traa voor de Trouw en Jannie Schipper voor de Metro. Steven Adolf van de NRC was een helder voorbeeld die, vanuit Madrid en gesteund door de rest van de NRC-buitenlandredactie, alleen heel sporadisch iets wilde melden over het Polisario of West-Sahara. Adolf pleziert Mohamed VI. Hij hield een pleidooi voor het Marokkaanse autonomie-streven in West-Sahara tijdens een discussie bij een Movies that Matter festival. Dit jaar is Steven Adolf zijn Marokkaanse vrienden te hulp geschoten met een flink stuk in de Groene met duiding van de opstand in de Rif.
Er is nu een nieuwe generatie. De dappere Willemijn de Koning valt op maar niet door verslaggeving over West-Sahara. Een andere naam is Thijs Roes, een drugsexpert van de Correspondent. Helaas is Rik Goverde alweer enige tijd geleden Marokko uitgetrapt, die moet dus iets goed gedaan hebben, hoewel hij bewust en angstvallig heeft gezwegen over West-Sahara. Gerbert van der Aa doet dat niet maar die reist meestal ergens anders in Afrika en kan moeilijk uitgezet worden.
Na vele maanden van geweldloze en vreedzame demonstraties tegen het Marokkaans terreurbewind vond de Volkskrantredactie het dit jaar tijd om aandacht te richten op de Rif omdat men door kreeg dat daar iets schijnt iets te broeien.
Sterverslaggever Nadia Errazoli werd samen met columnist Hassan Bahara op pad gestuurd om correspondent Maartje Bakker bij te staan.
Het heeft de redactie wat aardige artikelen opgeleverd in de komkommertijd.
De NRC hield het bij Koen Greven.
De Marokkaanse gemeenschap in Nederland had die kranten niet nodig. Via telefoon, sms, twitter, youtube en alle andere mogelijke manieren bruist het al tijden in de gemeenschap die onder zware druk toch een krachtige en weerbare indruk maakt en een drijvende kracht is in het geweldloze verzet tegen het terreurbewind van Mohamed VI.
Het Nederlandse publiek zit ondertussen met een informatie achterstand als het gaat om West-Sahara en Marokko. Maar dat is niet alles. De kwestie West-Sahara is cruciaal voor de verhouding tussen Spanje en Marokko. Over die verhouding horen we daarom weinig. De correspondenten kunnen ons dus ook moeilijk achtergrond informatie verschaffen over een terreuraanslag van Marokkanen in Spanje. Want die hebben ze niet...
De koning van Marokko ontwerpt met zijn collega van Saoedi-Arabië, die zich in Marokko schuil houdt, strategieën om hun groot Islamitisch rijk te verdedigen tegen de gevaren die dreigen door het verzet in West-Sahara en de Rif. Zouden deze terreurbazen betrokken zijn bij de aanslagen in Spanje? Het is een vraag die, zonder achtergrondinformatie over de verhouding tussen Spanje en de koning van Maghrib, niet begrepen wordt.
