Het is vrijwel altijd een verrassing wie of wat het Nobel comité een prijs wil geven. Dit jaar is de vredesprijs voor de Europese Unie en het is moeilijk voor te stellen dat er iemand is die dat ook maar een moment heeft verwacht. En toch is het niet onlogisch want de EU heeft een zeer oorlogszuchtig continent rustig gehouden en dat was ook de bedoeling van het Europese project.
Ondertussen zijn er politici die de EU voor andere zaken willen gebruiken zoals daar is ene Mark Rutte, de leider van de VVD, een politieke partij die fungeert als moederschip van Nederlands extreem-rechts. Rutte is ook minister-president van een kabinet dat door extreem-rechts mogelijk werd gemaakt. Rutte vind dat Europese vredesideaal maar oudemannenpraat. Rutte voert liever met vrienden als Sarkozy, Berlusconi en Cameron een makkelijk Europees oorlogje tegen Libië. Maar Rutte reageert niet zoals Wilders op het toekennen van de vredesprijs.
De vrede binnen Europa is door de EU geborgd maar de vrede met het buitenland van Europa is een heel andere zaak. De EU is niet alleen opgericht door eenvoudige Europese landen maar door koloniale wereldrijken.
Nederland is zijn overzees gebied vrijwel kwijt maar heeft soms toch nog wat spanning met het min of meer aangrenzende Venezuela. Frankrijk heeft nog steeds Frans-Guyana zodat Suriname toch aan de EU grenst maar alles lijkt daar rustig.
Aan de Spaans-Europese grens met Marokko ligt dat anders. Marokko heeft een politiek verdeeld landschap. Van oudsher wordt men daar verenigd door gezamelijke strijd tegen buitenstaanders. Als de politieke macht in Marokko eenheid en afleiding zoekt wordt er opgeroepen tot een jihad tegen het christelijke Ceuta en/of Melilla, twee kleine Spaanse enclaves in Noord-Afrika. Dat gaat al eeuwen zo maar inmiddels is Spanje toegetreden tot Europa. Het streven om de enclaves te "bevrijden" van het Europese juk maakt een hoogst merkwaardige indruk omdat in Europa toch vooral de indruk bestaat dat het Marokkaanse volk en masse het Europese juk opzoekt.
Minder folkloristisch is de Spaanse koloniale erfenis in de Westelijke Sahara. Dat gebied is nog steeds niet fatsoenlijk overgedragen aan de rechthebbenden. En daarom staat die kwestie nog steeds op de agenda van het vierde comité van de Verenigde Naties. Een verbeterpunt voor het Europese vredesbeleid dat ook wordt aangedragen door de Western Sahara Resource Watch die de Verenigde Naties heeft opgeroepen om de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen in de Westelijke Sahara te laten onderzoeken door het Internationaal Gerechtshof.
De WSRW is overigens ook niet positief over de Nobelprijs voor de EU omdat de EU ten aanzien van de Westelijke Sahara het internationale recht schendt.
Wellicht zien we de Nobelprijswinnende EU dus nog eens in het Haagse strafbankje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten